Vikan - 26.09.2000, Blaðsíða 59

sagt þeim fyrr um nóttina og
bætti því við að ég hefði heyrt
ópin eftir að þeir voru farnir
að leita en sífellt kraftminni.
Undanfarin klukkutíma hefði
ég ekki heyrt neitt, enda hafði
ég verið að reyna að sofa eitt-
hvað því ég ætti annasaman
dag fram undan í vinnunni.
„Þú átt hann þennan."
„Við fundum manninn,“
sagði annar lögreglumaður-
inn glaðlega. „Við vildum
bara vita hvað það var sem þú
heyrðir. Það er eiginlega
ekki fræðilegur
möguleiki á
því að þú hafir
heyrt í honum,
hann var svo
langt í burtu.“
Hinn lögreglu-
maðurinn sagði
brosandi: „Þú átt
hann þennan.“ Og
bætti svo við: „Við
heyrðum aldrei í
honum en okkur
ber skylda til að
leita af okkur
allan grun með
því að ganga
fjöruna og leita
við höfnina þegar
við fáum útkall eins
og þitt.“
Þegar lögreglu-
mennirnir höfðu leitað
mjög vandlega á öllu hafn-
arsvæðinu fundu þeir ungan
mann fastan á milli skips og
bryggju. Hann hafði dottið og
hékk fastur á gúmmídekki á
bryggjunni. Hann hélt dauða-
haldi í dekkið því hann komst
ekki upp af sjálfsdáðum. Lík-
amshiti hans var orðinn svo
lágur að það nálgaðist hættu-
ið í sjóinn og drukknað. Ég
varð himinsæl þegar ég
heyrði frásögn lögreglu-
mannanna og öll þreyta hvarf
Eg gat ekki stillt mig um að fara á sjúkrahúsið
eftir uinnu að heimsækja hennan mann sem
ég „átti eins og lögreglan orðaði hað. Hann
tók mér vel og fannst mjög skrítið að eiga líf
sitt að launa hví að prentarinn minn bílaði.
.
vV.\v* •-.n v. vet'
mörk. Lögreglumennirnir
losuðu hann og komu
honum á sjúkrahús
til aðhlynningar.
Læknirinn á
sjúkrahúsinu
sagði þeim að
ekki hefði
mátt muna

i nema
nokkrum
mínútum að maðurinn hefði
misst meðvitund. Við það
hefði hann misst takið, dott-
eins og dögg fyrir sólu. Ég
náði að sofa í nokkra klukku-
tíma og vaknaði óvenju hress
um morguninn miðað við erf-
iða nótt. Ég fór í vinnuna og
prentaði þar út skýrsluna
góðu sem prentarinn heima
hjá mér hafði neitað mér um.
Ef hann hefði ekki bilað hefði
ég verið búin að prenta út
skýrsluna og verið
steinsofnuð áður en
ungi maðurinn
datt og fór að
hrópa á hjálp.
Ég gat ekki
stillt mig um að
fara á sjúkra-
húsið eftir
vinnu að heim-
sækja þennan
mann sem ég
„átti“, eins og
lögreglan orðaði
það. Hann tók mér vel og
fannst mjög skrítið að eiga líf
sitt að launa því að prentarinn
minn bilaði. Ef ég hefði ekki
verið að bisa við hann fram
eftir öllu og gefist síðan upp
og slökkt á honum á réttu
augnabliki hefði ég líklega
ekkert heyrt.
Nokkrum dögum seinna
var ég heima við að elda. Ég
átti von á vinum mínum í mat
og var að undirbúa gómsæta
veislumáltíð. Dyrabjöllunni
var hringt og ég hélt að gest-
irnir væru óstundvísir, væru
sem sagt að koma of snemma
í matarboðið. Ég fór til dyra
og sá í fyrstu ekkert annað en
rauðar rósir. Fyrir utan stóð
sendill með tvær tylftir að
stórum og fallegum rósum.
Kort fylgdi með og á því var
þakklætiskveðja frá foreldr-
um unga mannsins. Þau
þökkuðu mér kærlega fyrir
lífgjöf sonarins.
Mér líkaði mjög vel að búa
á Isafirði, þar býr gott fólk og
ég lít á Isafjörð sem heims-
borg á hjara veraldar. Það að
hafa fengið að taka þátt í að
bjarga mannslífi er eitt af
þessum eftirminnilegu
töfraraunsæisinnskotum sem
gerast stundum í lífinu.
Lesandi segir
Guðríði
Haraidsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni meö
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
Heimilisfungið er: Vikun
- „Lífsreynslusaga**, Seljavegur 2,
101 Keykjavík,
Netlang: vikan@frodi.is