Vikan - 26.09.2000, Blaðsíða 8

„Eftir tíu iir vcrður fyrir-
tækið voiunuli orðið risa-
stórt og ég koinin mcð iim-
anlnissarkitckt, rckstarráð-
gjafa og alls kviis scrfræð-
inga á iiiiíi snæri.“
in fyrir því að hitta þessa
konu. Ekki minnkaði kvíðinn
þegar við vorum komin á
staðinn og pabbi skildi okk-
ur eftir í búðinni hjá ömmu á
meðan hann fór í bæinn að út-
rétta. Amma bjó fyrir ofan
búðina og við heyrðum óvart
á tal hennar og annarrar konu
þar sem hún sagði eitthvað á
þá leið að hún skildi ekkert
af hverju hann Kristján væri
að skilja krakkaskammirnar
eftir hjá sér! Við þekktum
ömmu auðvitað ekki neitt og
vissum ekki hvernig við átt-
um að taka þessum ummæl-
um sem við höfðum sennilega
ekki átt að heyra. Við vorum
því nokkuð ánægð þegar
amma kom niður og bað okk-
ur að passa búðina fyrir sig á
meðan hún legði sig. Við ætl-
uðum sko að sýna ömmu að
við værum engar krakka-
skammir!
í búðinni ægði öllu saman,
blómum, pönnuni og pottum
og gluggarnir voru skreyttir
með gömlum blautum
kreppappír sem leit illa út.
Við ákváðum því að gera
ömmu ánægða og endur-
skipuleggja búðina. Við lét-
um hendur standa fram úr
ermum og röðuðum öllum
pottunum og pönnunum á
einn stað, skiptum um
kreppappír í glugganum og
komum betra skipulagi á
búðina. A meðan svaf amma
grunlaus á efri hæðinni.
Þegar amma vaknaði kom
hún niður og ætlaði strax að
fara að afgreiða viðskiptavin
sem bað um pottamold. Hún
þreifaði undir borðinu þar
sem hún hafði áður geymt
moldina og varð forviða þeg-
ar hún fann ekki neitt. Síðan
leit hún undrandi í kringum
sig og spurði nokkuð alvar-
leg hvað við hefðum eiginlega
gert? Við sögðum henni eins
og er að við hefðum viljað
gera búðina fína fyrir hana og
þá brosti hún allt í einu út að
eyrum, breiddi út faðminn og
gaf okkur karmellur og pen-
inga fyrir gosi fyrir viðvikið,“
segir Arna og verður angur-
vær í röddinni við tilhugsun-
ina um blómabúðina hennar
ömmu.
Ró og næði í Hollandi
Eins og áður sagði er Arna
menntaður fatahönnuður og
lauk hún fimm ára námi frá
listaháskóla í Maastricht í
Hollandi. „Ég fór til Hollands
með fyrrverandi manni mín-
um og ungri dóttur þegar
maðurinn minn ákvað að fara
í framhaldsnám í myndlist.
Hann ætlaði sér bara að vera
eitt ár úti og ég ákvað því að
læra bara hollensku á með-
an. Síðan ákvað hann að vera
lengur úti og þá sá ég að ég
yrði að gera eitthvað. Það átti
ekki við mig að sitja bara
heima. Ég vissi að mig lang-
aði í einhvers konar hönnun.
Fyrst hafði ég augastað á arki-
tektúr en taldi að stærðfræði-
kunnátta mín væri ekki nógu
mikil til að mér myndi ganga
vel í arkitektúrnum. Ég ákvað
því að fara í fatahönnun sem
reyndist vera mjög lifandi og
skemmtilegt nám.“
Aðspurð um lífið í Hollandi
segir Arna það hafa verið
talsvert frábrugðið Islandi.
„Maastricht er yndisleg borg
á stærð við Reykjavík en hún
hefur mun rólegra yfirbragð
en Reykjavík. I borginni er
líka mikið af gömlum og fal-
legum byggingum, því borg-
in skemmdist lítið í stríðinu,
ólíkt mörgum öðrum borgum
og bæjum í Hollandi og
skemmtilegar hellulagðar
götur og fallegir stígar sem
gefa borginni mikinn sjarma.
Þar lifði maður á allt öðrum
hraða heldur en hér og hafði
það bara nokkuð gott þótt
maður væri í námi. Félagsleg
þjónusta er mikil og góð og
við borguðum til dæmis nán-
ast engin leikskólagjöld fyrir
dóttur okkar þar sem við vor-
um á námslánum og þau telj-
ast ekki til launa í Hollandi.
Einnig virtust þeir sem höfðu
vinnu, en atvinnuleysi er tals-
vert í Hollandi, hafa það frek-
ar gott og ekki þurfa að vinna
mikið. Ég kynntist til dæmis
hjónum í gegnum dóttur mína
sem voru bæði kennarar og
þau höfðu það þannig að kon-
an vann fyrir hádegi en mað-
urinn eftir hádegi, þannig að
þau gátu í raun lifað af ein-
um kennaralaunum sem er nú
sennilega ekki hægt hér!“
En langaði Örnu ekki að
setjast að í Hollandi og reyna
fyrir sér þar sem fatahönnuð-
ur?
„Jú að vissu leyti en að-
stæðurnar leyfðu það einfald-
lega ekki. Ég og maðurinn
minn skildum á þessum tíma
og ég varð ein eftir með dótt-
ur okkar í Hollandi á meðan
ég kláraði námið. Að námi
loknu voru reglunar þannig
að það gat enginn atvinnu-
rekandi ráðið mig nema hann
sýndi fram á að enginn Hol-
lendingur gæti unnið mitt
starf. Reglurnar voru því afar
erfiðar fyrir útlendinga þótt
þær hafi nú sennilega breyst
eitthvað núna með aukinni
E vrópusamvinnu. “
En nú þegar Hollandsárun-
um og verslunarrekstrinum
er lokið í bili og nýja fyrirtæk-
ið tekið við er rétt að spyrja
hvar Arna sjái sjálfa sig eftir
tíu ár?
„Þá verður fyrirtækið orð-
ið risastórt og ég komin með
innanhússarkitekt, rekstar-
ráðgjafa og alls kyns sérfræð-
inga á mín snæri,“ segir þessi
jákvæða og bjartsýna kona að
lokum.
8
Vikan