Menntamál - 01.05.1938, Síða 25

MENNTAMÁL
23
þeim, til livérs þeir eigi að nota þau. Meðalið er gert
að markmiði.
En ég álíí, að ekkert sé nauðsynlegra, en að stefna
að vissu marki með uppeldinu.
S. G. segir að vísu að lokum: „Við kcnnararnir vilj-
um eiga saínvinnu við öll þau öfl, sem styðja að því
að þroska manninn, gera hann vitrari, betri og meiri
mann.“
En liér vantar skilgreininguna á því, livcr er vitrast-
ur, beztur og mestur.
Ég hef hana á reiðum höndum: það er Jesús Kristur,
eins og mynd hans er geymd í guðspjöllunum. Þess-
vegna álít ég að skólunum liafi að þessu leyti farið aft-
ur frá þvi, sem var í gamla daga, þegar kristindóms-
kennslan var höfuðnámsgréinin. En nú er hún horn-
rekán.
Sá skóli er að mínu viti beztur, sem verkar mest á
nemendur sina i þá ált, að gera þá sannkristna, þannig
að þeir með lífi sinu minni mest á meistarann.
Ég tel ekki aðrar námsgreinar óþarfar né lítilsvirði,
en ]>essa þarfasta og mesta. Og þá finnst mér mjög öðru
visi en ætli að vera, þó nemendurnir kunni lexíurnar
vel, en hafi l. d. illan munnsöfnuð, og hegði sér á stund-
um ósæmilega utan tíma. Ég kýs fremur, að hörn mín
séu fáfróð í l. d. landafræði og steinafræði, og þau fái
þann vinisburð að vera góðar manneskjur, lieldur en
þau verði „duxar“, en þyki liafa fleklcaðan skjöld.
Það er raunar mitt álit i sem fæstum orðum, að krist-
indómurinn flytji gildismestu sannindi lífsins, er fcli í
sér mesta kraftinn lil að gera mennina „vitrari, hetri
og meiri“. Og að þess vegria eigi hann að vera fyrsta
skyldunámsgrein skólans i hverju kristnu landi, og sjálf-
sögð krafa lil kennaranna, ekki síður en prestanna, að
þeir kenni á stéttunum eins og í slólnum.
Þetta er lika svo um marga kennara, sem betur fer.