Menntamál - 01.06.1939, Blaðsíða 67

menntamál
65
HLÖÐVER SIGURÐSSON:
Fátæku mannsefnin
Aðalsteinn Sigmundsson segir einhvers staðar í eftirmæli
eftir ungan efnismann, að vér kennarar höfum eina nautna-
lind umfram aðra menn, þá að spá um framtíð þeirra.
Þar á móti höfum vér aðra lind áhyggju og sorgar, er vér
sjáum gáfur og góða kosti fara forgörðum.
Einatt gerist slíkt sakir bresta í skapgerð eða uppeldi, og
er það eitt aðalvandamál kennara og annara uppaldenda,
og skal ekki fjölyrt um það hér.
En hitt er ekki síður algengt, að fjárhagsörðugleikar
hamla mönnum að njóta fulls þroska, þótt öll skilyrði önnur
séu hin ákjósanlegustu.
Uppeldisvandamálin verða ekki leyst nema á löngum
tíma og þarf til þess margar kynslóðir. Að lausn þeirra
er og ötullega unnið.
Fjárhagsvandamál æskunnar mætti leysa á auðveldan
hátt, en að því er lítið unnið.
Sjónarmið vor einstaklinga er eðlilega mjög bundið við
einstaklinga, oss tekur sárt að sjá mannsefnin verða aðeins
hálfa menn fyrir það eitt, að þeir eru ekki „ofan á undir-
hleðslum fæddir.“ Þó er það ekki síður alvörumál, hvert tap
slíkt er fyrir þjóðfélagið.
Hin öra þjóðfélagsþróun og atvinnuleysi veldur því nú,
að æ erfiðara verður með hverju ári sem líður, að „vinna
sig upp,“ sem kallað er.
Það væri nú raunverulega eðlilegast og sjálfsagðast, að
hið opinbera gengist fyrir því að leita að hæfum unglingum
til hvers eins starfs, og byggi þá síðan undir það, og von-
andi verður þess ekki langt að bíða.
En oft hefir svo farið, að einstaklingar og félagsleg sam-