Menntamál - 01.04.1944, Blaðsíða 6

84
MENNTAMÁL
verið hefur í stafsetningu undanfarinna ára, veldur marg-
víslegum örðugleikum. Fjöldi foreldra notar aðra staf-
setningu en kennd er í skólunum. Sama máli gegnir um
sum blöð og tímarit. Þetta allt er háskalegt fyrir árangur
réttritunarkennslu skólanna. Ég man eftir telpu, prýðis-
vel að sér í réttritun, sem skrifaði fimmtudagur með
einu m-i, og þegar á þetta var minnst, sagði hún, að það
væri stafsett svona á dagatalinu heima.“
„Já, ég man eftir sams konar dæmi úr minni reynslu,
einmitt um fimmtudaginn,“ skýt ég inn í.
„Svo má nefna það,“ segir Stefán, „að kennarana skortir
mjög hentug hjálpargögn við stafsetningarkennsluna,
hentuga málfræði, hentugar æfingar í réttritun og öðr-
um greinum móðurmálsins.“
„Þú hefur lagt töluverða áherzlu á réttritunarkennsl-
una á ferðum þínum?“
„Ég hef lagt mesta áherzlu á kennslu í móðurmálinu:
lestri, réttritun og skrift. Það má segja, að ræður mínar
við börn og fullorðna hafi snúizt um þessi efni að lang-
mestu leyti. Ég álít, að þegar ég hef hlýtt á lestur og
athugað skrift og réttritun hjá ókunnum barnahóp, geti
ég gert mér sæmilega hugmynd um hvernig hverju ein-
stöku barni gengur námið í skólanum að öðru leyti. Góð
kunnátta í lestri og réttritun virðist mér yfirleitt fara
saman. En einmitt lestrarnámið er mikilvægast í skóla-
starfinu. Það er ógæfa hvers barns, sem annars er sæmi-
legum gáfum gætt að öðru leyti, sé það ólæst eða illa
læst 10 ára gamalt, þegar það á að fara að lesa og læra
námsbækur. Geysilegt átak þarf til þess að nema lestur
úr því.“
„Eru mikil brögð að því, að börn séu illa læs á 10 ára
aldri?“
„Nokkur brögð eru að því. Það kemur jafnvel fyrir
um einstök börn, þótt greind séu. Ég ætla, að við at-
hugun muni koma í ljós, að slík börn skortir oft sjónar-