Menntamál - 01.04.1944, Qupperneq 8

86
MENNTAMÁL
byggingu þeirra. Þar sem ekki er aðstaða til að koma á
fót fullkomnum heimavistarskólum, álít ég, að ríkið og
sveitarfélagið eigi að koma upp tveimur sæmilegum
kennslustofum á heimilum þar sem hagstæðast er í hverri
sveit, því að ég tel það standa farskólahaldi mest fyrir
þrifum að kennslustaðirnir eru yfirleitt alltof margir
og aðbúð á kennslustöðum fullnægir ekki lágmarkskröf-
um.“
„Hverjar lágmarkskröfur áttu þar við?“
„Við ræddum um það, námsstjórarnir, er við hófum
starf okkar, að lágmarkskröfurnar hlytu að vera þær,
að skólastofurnar væru hitaðar með kolaofnum, mið-
stöðvarofnum eða rafmagni, en ekki með olíuvélum, og
að ekki væri setið á baklausum bekkjum eða öðrum slík-
um sætum. Enn fremur að á hverjum skólastað væri til
salerni og aðgangur að handlaug á hentugum stað.“
„Ég vil leggja áherzlu á það,“ segir Stefán enn fremur,
„að allar umbætur í skólamálum strjálbýlisins eiga að
miðast við hina fornu heimilismenningu sveitanna, er ver-
ið hefur líftaug alþýðumenningarinnar um aldaraðir.
Bóknámið í skólunum ætti að líkjast sem mest hinu forna
sjálfsnámi ungmenna á heimilunum, en lexíunám með
stýfðum kennslustundum að breytast og hverfa að nokkru
leyti.“
„Þér þykir líklega kvæðanámi barna og unglinga hafa
hrakað frá því, sem áður var?“ segi ég.
„Það var vel á minnst,“ svarar Stefán. „Það er lítið
efamál, að kvæðakunnáttu barna hefur yfirleitt hrakað,
þótt ekki sé miðað við nema tvo síðustu áratugi. Ég tel,
að önnur nýmæli, svo sem bílar, flugvélar, stríðsfréttir
o. fl., leiði athygli barna frá kvæðanámi. í þeim efnum
eiga skólar og heimili að hefja sókn að nýju. Ég hef sagt
börnunum, að með kvæðanámi safni þau eins konar vara-
sjóði til elliáranna og skapi sér ómetanlega dægrastytt-
ing í veikindum og einangrun.“