Menntamál - 01.10.1945, Blaðsíða 19

MENNTAMÁL
169
norðurför á Kristneshæli, og þar lézt hann eins og áður
er sagt hinn 5. febrúar.
Þetta er sagan um drenginn í heiðarbýlinu, sem á sér
bjartar hugsjónir og menntunarþrá, þótt hann fái ekki
notið skólagöngu vegna erfiðra lífskjara. Það er sagan
um þrekmennið bjartsýna, sem ekki lætur bugast, þótt
lífsþráður hans sé kominn að því að bresta, en ákveður
að afrakstur iðju sinnar skuli verða gjöf til æskulýðs
héraðsins, svo að hann fari ekki á mis við það, sem hann
sjálfur þráði í æsku: skólagöngu.
í hugsjón sér hann rísa upp í Vopnafirði glæsilega
byggingu, bjarta og hlýja, þar sem æskulýður sveitar-
innar nýtur fræðslu og þroskandi leikja. Hann sér í hug-
sjón, þar sem hann hvílir þreyttur á sjúkrabeði, ung-
mennin glöð og áhyggjulaus njóta æskulífsins í þessum
fögru húsakynnum, og hann nýtur þess í kyrrðinni, að
hluti af þessari glæstu byggingu er ávöxtur af striti hans,
meðan jafnaldrar hans nutu þeirrar hamingju að mega
sækja skóla. Þessar draumsýnir stytta síðustu legudaga
hans. Hann finnur sér til gleði, að hann hefur ekki til
einskis lifað.
Á næsta ári rís að forfallalausu upp þessi glæsta bygg-
ing, sem gefandinn hefur séð í hugsýn í sjúkrahúsinu.
Hin fagra sveit Vopnafjarðar eignast menningarsetur,
sem verður æskulýð héraðsins til andlegs og líkamlegs
þroska. Og minningin lifir um drenginn, sem fæddist í
afskekktri fjallabyggð, en átti þrek til að heyja harða
lífsbaráttu og bjartsýni til þess, að afrakstur þeirrar
hörðu lífsbaráttu yrði framtíðinni til heilla.
Gjöf Alexanders sýnir trú bjartsýnna manna á hug-
sjóninni.
Stefán Jónsson.