Vorið - 01.12.1945, Blaðsíða 19

VORIÐ
113
krakkarnir voru komnir inn og
voru farnir að taka upp dótið sitt,
>ók kennarinn eftir því, að Jón litli
'ar að skæla.
„Hvað gengur að þér, Jón
niinn?“ sagði kennarinn.
„Ég — ég er búinn að týna öllu
dótinu mínu,“ snökti Jón.
„Nú liefur þú farið seint að hátta
í gærkvöldi, Jón litli,“ sagði kenn-
arinn, „úr þ\ í að þú hefur ekki haft
sinnu á að loka töskunni þinni í
niorgun.“
Svo var sezt við að læra.
Álfinum var farið að leiðast und-
ir ofninum. Hann læddist fram úr
fyl gsni sínu og skreið undir næsta
borð. Hann skreið milli borðanna,
en þar var æði þröngt og ekki vel
bjart, svo að hann rak sig á tærnar
á einum drengnum og var nærri
dottinn, en hann greip í litlutána
honum í fátinu og kleip svo fast,
'tð strákur rak upp skræk. Þetta
þótti álfinum gaman, en strákur
bélt, að félagi sinn hefði stigið ofan
á tána á sér. Álfurinn skemmti sér
innilega. Og nú lék hann sama leik-
inn hvað eftir annað.
,,Æ,“ sögðu krakkarnir.
„Hvað er að?“ sagði kennarinn.
„Hann kleip mig,“ sögðu krakk-
arnir.
„Getið þið ekki setið kyrr og
baft hljótt?“ sagði kennarinn.
Álfurinn skemmti sér. og lék á-
b'am sama leikinn.
Að lokum sagði kennarinn:
„Þetta getur ekki verið allt með
felldu. Hér hlýtur að vera álfur
inni.“
Og svo var farið að leita.
Álfurinn varð dauðskelkaður.
Hann ætlaði að flýta sér í ofnkrók-
inn, en hann varð of seinn. Einn
krakkinn sá í skottið á húfunni
hans. Svo hófst eltingaleikur.
Kennarinn og allir krakkarnir
hlupu á eftir álfinum, en í fátinu
hafði einhver opnað dyrnar, og álf-
urinn slapp út á ganginn, og þar
hvarf hann.
„Þetta dugar ekki,“ sagði kennar-
inn. „Við verðum að ná í álfinn.“
• Allt í einu hrópaði ein stúlkan:
„Hérna er hann!“
Hún hafði séð svolítið rautt skott
upp úr einni kápuerminni, sem
álfurinn liafði flúið í. Kennarinn
brá við og greip utan unr ermina.
Nú var búið að handsama söku-
dólginn.
Kennarinn og allir krakkarnir
voru orðin bálreið við állinn. Þeint
kom saman um, að auðvitað hefði
það verið hann, sem týndi öllu dót-
inu hans Jóns litla og gerði öll Jressi
ólæti í bekknum, svo að enginn gat
lært neitt. Þau sögðu því, að sjálf-
sagt væri að Jón litli tæki álfinn í
sína tómu tösku ög færi með hann
út í skóg og henti honum í tjörnina.
Þá yrðu þau laus við hann fyrir
fullt og allt.
Álfurinn bað og grét og lofaði
öllu fögru, en hann fann enga misk-
unn. Honum var troðið í tösku
Jóns, og nú var lrenni lokað vand-