Vorið - 01.12.1945, Blaðsíða 12

106
V O RIÐ
manneskjur hafa af því að safna
peningum."
„Það er einkennilegt, að hún
skuli búa þarna alein,“ sagði Lars.
„Hún á víst enga ættingja“, mælti
smiðurinn.
„Er þá enginn, sem hjálpar henni
neitt?“ spurði I.ars.
„Nei, hún er líka ein af þeinr,
sem ekki kærir sig um nein þæg-
indi. Hún liefur t. d. hvorki viljað
fá vatn eða rafmagn í kofann sinn.
Heldur vill hún sækja vatnið í
brunninn, og hún lætur sér nægja
olíulampa eða þá bara kertaljós."
Lars varð hugsi. A meðan hann
var að sýsla við gamla hluti úr reið-
hjóli, var hann stöðugt að hugsa
um Mettu Katrínu. Það var leiðin-
legt, hvað hún var einmana og
hjálparlaus.
Lars svaf í litlu lierbergi uppi á
lofti. Þar sat hann hin löngu vetrar-
kvöld og las í bókum sínum. Hann
fór oft seint að hátta, en það var
bótin, að í skammdeginu, þegar lít-
ið var að gera í smiðjunni, mátti
hann sofa klukkutíma lengur á
morgnana.
Lars var nú að lesa í „Bók upp-
götvananna", sem hann hafði feng-
ið lánaða frá skólabókasafninu. Það
var orðið mjög áliðið. Hann hafði
heyrt klukkuna niðri í stofu for-
eldra sinna slá tólf, en hann gat
ekki hætt að lesa. Allt í einu varð
hann þess þó var, að hann var að
verða eitthvað stirður af að sitja
svona lengi lireyfingarlaus, það var
líka ekki laust við, að honum væri
farið að verða kalt.
Hann stóð upp og gekk út að
glugganum. Snjórinn lá eins og
hvít ábreiða á húsaþökunum og
jörðinni. Stjörnurnar tindruðu á
dimmbláum himninum eins og þús-
undir kertaljósa. Það var eitthvað
hátíðlegt við slíkar vetrarnætur.
Allt var kyrrt og hljótt. Allir voru í
fasta svefni. Lars lauk glugganum
upp og hallaði sér út í svalt vetrar-
loftið.'
En allt í einu rak hann upp lágt
Idjóð af undrun. Þarna til hægri
var himinninn eldrauður og varp-
aði rauðleitum l)jarma á snjóinn.
Hann gat ekki gert sér grein fyrir,
hvar var að brenna, en það hlaut að
vera kviknað í einhverju húsi niðri
í þorpinu. Nú gaus eldurinn upp
með nýjum krafti og neistaregnið
þyrlaðist hátt í loft upp.
Lars skellti aftur glugganum,
greip luifuna sína og þaut út.
„Eldur!“ kallaði hann við her-
bergisdyr foreldra sinna. „Það er
luis að brenna niðri í þorpinu!“
Svo hljóp hann eins og fætur
toguðu niður í þorpið.
Þegar þangað kom, sá hann, að
það var kofinn hennar Mettu Katr-
ínar, sem var að brenna.
Lars vissi, að undir svona kring-
umstæðum átti að gera slökkviliðs-
stjóranum aðvart samstundis, og
það átti að vekja bæjarbúa með því
að hringja kirkjuklukkunum. En