Vorið - 01.12.1945, Blaðsíða 8

Vorið - 01.12.1945, Blaðsíða 8
102 V O R 1 Ð segja honum frá öllu saman um grjótið og mölina? Það var löng leið, meira en liálf míla. En hann mátti til, enda var hann vel einfær um að komast það. En ef verkfræðingurinn hringdi nú í sýslumanninn? Þá mundi liann verða sóttur og settur í fangelsið. Hvað mundi mamma lians þá segja? Og Magga og stelpurnar í Nýjabæ og allir, sem hann þekkti? Og Andr- és? Honurn hafði hann nú alveg gleymt. Þetta var svo þungbært, að það var ekki hægt að liugsa um það. En ef liann bæði nú guð að hjálpa sér hjá verkfræðingnum. Þá mundi það ef til vill ganga betur. Það var þó leið. Hann skyldi byrja strax og biðjast fyrir í alla nótt. Og strax með birtu á morgun gæti hann svo farið til verkfræðingsins. „Nonni! Nonni! Vaknaðu nú!“ Magga stóð við rúmið og tók í handlegginn á honum. Drengurinn svaf svo fast, að ekki ætlaði að tak- ast að vekja liann. „Þú verður að vakna, Nonni. Það er komið langt fram á dag.“ „Hvað segirðu?“ Nonni þaut upp og glaðváknaði. „Hvers vegna hefur þú ekki vakið mig fyrr?“ Honum flaug strax í hug ákvörðunin frá kvöldinu áður. Nú varð hann að flýta sér að komast af stað áður en liann nrissti kjarkinn. .Magga hafði sett mat handa hon- um á borðið. Hún bjó um rúmið hans,. með'an . liann . borðaði. Svo fór hún í kápu og ætlaði upp að Nýjabæ. „Ég kem bráðlega altur,“ sagði luin blíðlega. „Það liggur ekkert á,“ svaraði Nonni. ,,Þú mátt vera burtu í allan dag.“ Magga fór, og stuttri stundu síðar liélt Nonni burt í öfuga átt. Það var skerandi kalt, en Nonni fann ekki til kulda. Hann gekk svo hratt, að honum var dúnheitt. Síð- asta spölinn al leiðinni fékk hann að sitja á sleða hjá ókunnugum manni. Þá kólnaði honum, en hvað gerði það til, ef honum miðaði vel áfram. Hara að liann Iiitti nú verk- fræðinginn Iieima. Jú, þarna kom hann einmitt gangandi á veginum fyrir neðan húsið sitt. Nonni gaf sér ekki tíma til að biðja manninn að stöðva hestinn, en stökk niður úr sleðanum, kom niður í snjóskafl. reis strax upp og gekk beint á móti verkfræðingnum. Hann hafði ákaf- an hjartslátt. En hann mundi, hvað kennarinn liafði sagt í gær. „Komið þér sælirl" Nonni þreif ofan húfuna og hneigði sig djúpt og virðulega. „Komdu sæl!! Hver ert þú!“ Verkfræðingurinn var víst í góðu skapi, því að hann brosti og var ennþá blíðari en í sumar. „Ég lieiti Nonni. Þér sáuð mig í sumar, þegar þér byggðuð veginn. Ég á lteima í litlu húsi skammt frá Nýjabæ." „Já, það er rétt. Nú þekki ég þig'.

x

Vorið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vorið
https://timarit.is/publication/378

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.