Vorið - 01.12.1967, Page 5

í lijarta mínu brennur þess vegna djúp þrá til þess að vinna fyrir ís-
lenzkan æskulýð. Yeita honum veganesti, sem ég af eigin raun veit að varir.
'Láta haixn finna alvöru kristins siðgæðis og uppeldis ....
Það er erfitt að mæta nýrri kynslóð. Erfitt að skrifa, þegar annað lesefni
flseðir yfir, sem bæði kitlar hégómagirnd og eykur spennuna.
Sem betur fer eigum við marga menn og félagasamtök, sem hafa hug-
sjónir að herjast fyrir — svo að margt er hægt að þakka.“
Barnahækur Þóris eru með ævintýrablæ og skemmtilegar að efnisvali.
Megi honum auðnast að vinna sem mest fyrir hugsjónir sínar í þágu unga
fólksins.
Eiríkur Sigurðsson.
þÓR|R S. GUDBERGSSON:
aðfangadagur
Gunnar litli var á leiff til kirkju með
föður sínum.
Jörðin var hulin hvítri skikkju.
^tjörnuskarinn tindraði á himninum.
Þg sums staðar stirndi á svellbungur í
f’orginni.
Lengi hafði Gunnar hlakkað til jól-
ailna. Eftirvænting og gleði ríkti í hjarta
f|;ins. Honum fannst jólin hefjast í kirkj-
nnni.
Hátíðleg ur friður og ró hvíldi yfir
^orginni. Það var aðfangadagur jóla.
Prúðbúið fólk streymdi til kirkjunn-
ar- Og þó að úti væri frost og norðan
n®ðingur, virtist það lítil áhrif liafa.
Allir voru í hátíðarskapi.
Allt í einu sneri Gunnar sér að föður
sínum.
,,Hver á heima í kirkjuhúsinu,
pabbi?“
Faðir hans lét ekki standa á svarinu.
„Guð á heima þar.“
„Eru alltaf svona margir gestir hjá
Guði, pabbi?“ spurði Gunnar áfram.
„Ne-ei, —“ sagði hann og dró heldur
seiminn. „Nei, ekki alltaf.“
Sonur hans leit til hans sakleysislegu
augnaráði. Hann langaði til þess að fá
nánari skýringu.
VORIÐ 147