Vorið - 01.12.1967, Qupperneq 11

stað og hjálpuðust öll að. Dóra gekk
írá matnum. Hún tók alll brauðið, sem
mamma hafði verið búin að smyrja.
Hún tók könnur til að drekka kakóið
úr. Og Einar lét olíu á prímusinn.
„Eigum við ekki bara að liita kakóið
heima og láta það í hitabrúsa. Þá þurf-
um við ekki að fara með prímusinn?“
spurði Einar.
„Nei, nei! Það er miklu meira gaman
að hita það úti í Lundey. Það fer ekk-
ert fyrir prímusnum,“ sagði Dóra.
„Jæja þá, þú ræður, húsmóðir góð,“
sagði Einar.
Dóra lét mjólk í tvær flöskur. Mjólk-
in í annarri átti að fara í kakóið, og
raðaði þessu svo öllu í dálítinn kassa.
„En hvernig er með tjaldið, ælli það
sé í lagi?“ spurði Dóra. „Þið ættuð að
athuga það, strákar.“
„Já, Svanur. Við skulum athuga tjald-
ið,“ sagði Einar.
Þeir hlupu nú niður í kjallara, en
þar var tjaldið geymt og fóru að athuga
það. Þetta var reyndar ekki nema
tveggja manna tjald, en þau hlutu að
komast öll inn í það. Nokkrir hælar voru
týndir, svo að það þurfti að fá nýja í
staðinn. Þeir bræður leystu fljótt úr því
vandamáli.
„Mundurðu eftir að taka með sykur
í kakóið?“ spurði Svanur. „Sykurlaust
kakó er ódrekkandi.“
„Já, ég mundi eftir því,“ sagði Dóra.
„En finndu eldspýtur, Einar, ekki má
gleyma þeim.“
„Hefurðu þá tekið til allan matinn?“
spurði Einar.
„Já, og meira að segja nokkrar smá-
kökur, sem mannna gaf okkur. T’að er
sama hvenær þær eru borðaðar,“ sagði
Dóra. „Þessi matur ætti að endast okk-
ur fram að kvöldmatartíma. Við ættum
að vera komin heim þá.“
„Það er verst, ef kýrskammirnar
skyldu nú fara út í Kríuhólmann í dag,“
sagði Dóra.
„Við róum þá bara eftir þeim, þegar
við komum, ef þá verður farið að flæða
að,“ sagði Einar. „Mig minnir að það
sé útfall í kvöld.“
„Jæja, erum við þá ekki tilbúin?“
spurði Dóra, sem var allaf dálítið stjórn-
söm. „Ég er farin að hlakka svo mikið
til.“
„Jú, ekki veit ég annað,“ sagði Einar,
sem auðvitað var skipstjórinn og farar-
stjórinn í þessum leiðangri. „Jæja, kom-
ið þá.“
Síðan tóku þau allan farangurinn
niður á litlu bryggjuna og síðan út í
bátinn.
„Hér er aukaár. Eigum við að hafa
hana með?“ sagði Svanur.
„Nei, það er óþarfi,“ sagði Einar.
Börnin voru öll þaulvanir ræðarar og
höfðu oft leikið sér á skektunni í kring-
um eyna, og meira að segja farið nokkr-
unt sinnum á henni út í Lundey.
„Nú ræ ég fyrst,“ sagði Einar. Svo
getur Dóra tekið við. En þú stýrir,
Svanur.“
Það var sem sé ofurlítið stýri á hátn-
um. Og svo var lagt af stað í glaðasól-
skini, og allir voru í góðu skapi.
Börnin fundu þegar í byrjun, að það
var aðfall og því allmikill straumur,
sem vildi bera bátinn af réttri leið. En
Svanur reyndi að stýra upp í strauminn
og lialda þannig stefnunni.
VORIÐ 153