Vorið - 01.12.1967, Síða 18

KVÖLDSTJARNAN

— ÆVINTYRI
Lítil stúlka með skólatösku á baki var
á heimleið úr skólanum. Það var orðið
dimmt, en heiðskírt og stjörnubjart.
Hún sá ljósin glampa uppi í bænum
og hvítar Súlurnar gnæfa á bak við.
Henni var litið á bjartan stj örnuhimin-
inn og dáðist að tign hans og fegurð.
Oft hafði hún virt fyrir sér stjörnu-
himininn og brotið heilann um, hvað
stjörnurnar væru og hvernig væri um-
horfs þar.
Allt í einu kom Anna Stína auga á
skæra stjörnu á vesturloftinu. Hún var
skærari en allar hinar og vakti sérstaka
athygli hennar. Hún starði á hana á
heimleiðinni. Þegar hún kom heim,
spurði hún mömmu sína, hvað þessi
skæra stjarna héti.
— Hún heitir Venus, svaraði móðir
hennar. — Hún er líka kölluð kvöld-
stjarnan.
— Sézt hún þá aðeins á kvöldin?
— Hún sézt alla nóttina og fram á
morgun. En hún kemur upp á undan
öðrum stjörnum á kvöldin.
— Búa menn þar? spurði Anna Stína.
— Það vitum við ekki, góða mín,
svaraði móðir hennar. — En mér þykir
sennilegt, að þar sé eittlivert líf eins og
á jörðinni.
— Það væi gaman að koma þangað og
leika sér við börnin þar, hugsaði Anna
Stína.
Hún hugsaði mikið um Venus þetta
kvöld. Skyldi fólk vera þar? Hvernig
skyldu börnin leika sér þar? Skyldu þau
ganga í skóla?
Þetta og margt fleira leitaði í bug
hennar þetta stjörnubjarta kvöld.
Þegar Anna Stína hafði lært í náms-
bókunum sínum, leit hún enn einu sinni
út um gluggann á kvöldstjörnuna.
160 VORIÐ