Vorið - 01.12.1967, Síða 31

JÓLIN HANS AXELS
Rjallan hringdi og börnin flykktust út
ur síðustu kennslustundinni. Þau voru
glöð og ánægð, hlógu og mösuðu hvert
i kapp við annað, svo sem títt er börn-
um, sem eru að koma úr síðustu kennslu-
stund fyrir jólaleyfi. En á ganginum fyr-
ir framan dyr einnar kennslustofunnar
stóð á að gizka 11 ára gamall dengur,
uieð hendurnar í buxnavösunum og
þrjóskulegur á svip.
Hann hafði orðið að sitja eftir sök-
um þess hve hátt hann hafði æpt í tím-
anum, þegar einn drengurinn stakk hann
nieð títuprjóni.
Kennarinn hafði rekið hann fram á
gang og sagt honum að bíða þar unz
tunanum lyki. Þegar hávaðinn af hlátri
°g skvaldri síðustu barnanna dó út, kom
Kennarinn fram í dyrnar.
— Jæja, Axel litli, komdu snöggvast
inn fyrir, ég þarf að tala svolítið við
b'g-
— Já, kennari.
Axel beit á jaxlinn. Það var sama hve
'nikið hann yrði skammaður, hann
skyldi ekki ljóstra því upp, að hann
hefði verið stunginn. Ekki vegna þess
hann óttaðist strákinn, sem hafði
stungið hann, heldur var ástæðan sú,
a<i honum fannst það í hæsta máta
skammarlegt að klaga félaga sína. Kenn-
a'nn lokaði dyrunum hægt á eftir hon-
Um.
—■ Jæja, karlinn, þú lætur þig bara
hafa það að öskra upp í miðjum tíma.
Hvað í ósköpunum á jretta eiginlega að
])ýða?
Þögn.
— Nú ertu svo mállaus í þokkabót?
Þögn.
— Jæja.
Axel heyrði greinilega á röddinni að
hann var nú orðinn reiður.
— Jæja þá, fyrst þú endilega villt
þá skaltu skrifa 20 sinnum á töfluna „ég
má ekki æpa í kennslustund“, og þú
færð ekki að fara heim fyrr en því er
lokið.
Að svo mæltu gekk hann út, skellti á
eftir sér og skildi vesalings Axel eftir til
að afplána refsinguna.
Daginn eftir var f'orláksmessa. Þá
sendi móðir Axels hann út í búð til að
kaupa ýmislegt, sem hana vantaði fyrir
jólin.
Axel fór í búðina og fékk það. sem
hann átti að kaupa. En er hann var að
ganga fyrir horn. sá hann hvar lítil
telpa, um það bil tveggja til liriggja ára
gömul hljóp út á götuna í veg fvrir bíl.
sem kom á geysihraða. Hún var kornin
út á miðja götu. þegar hún loksins ók
eftir bílnum. Þá staðnæmdist hún og
fór að gráta af hræðslu. Eins og örskot
þaut Axel út á götuna og kippti telpunni
til hliðar rétt áður en bíllinn ók yfir
staðinn. Það ískraði í hemlunum og
bíllinn dró hjólin spottakorn enn unz
hanii nam staðar. Bílstjórinn snaraðist
út og svitadroparnir stóðu á enni hans.
VORIÐ 173