Vorið - 01.12.1967, Qupperneq 33

til sýnis, hafSi hann næstum gengið á
telpu, sem stóð og var að skoða spilið.
— Fyrirgefðu, sagði hann kurteislega
og sá í sömu mynd að þetta var bekkj-
arsystir hans, einmitt dóttir kennarans,
sem hafði skammað hann daginn áður.
— Sæll! sagði hún.
— Sæl! anzaði hann dauflega, og
ætlaði að halda áfram, en hún stöðvaði
hann.
— Sjáðu fótboltaspilið þarna, finnst
þér það ekki sniðugt?
— Heldurðu að þú fáir það i jóla-
gjöf? Ég vildi að ég væri strákur, þá
fengi ég kannski fótboltaspil í jólagjöf,
botnaði bún loks spekingslega.
— Jæja.
— Heyrðu því ertu svona fúll á svip-
inn. Skammaði pabbi þig mikið í gær?
spurði hún áhyggjufull.
— O-nei, ekkert voðalega.
■— En þú varst nú samt saklaus, var
það ekki? Hún sagði þelta af sannfær-
ingarkrafti.
— Varstu kannski klipinn?
— Nei, ég var stunginn með títu-
prjóni, svaraði hann brosandi, en það
rnátlu ekki segja pabba þínum.
— Jú, það máttu reiða þig á að ég
geri, sagði hún, en af hverju í ósköpun-
um ertu svona súr á svipinn? Þú ert
ekki vanur að vera í fýlu.
Axel svaraði því engu fyrst í stað, en
hún bað bann aftur og aftur þar til bann
iét ti] Jeiðast að segja henni up|) alla
sÖgu.
Er sögunni var lokið, horfði hún á
hann með aðdáun.
— Eg er hreykin af því, að þú skulir
vera í mínum bekk, hrópaði hún upp,
og ég er viss um að allur bekkurinn
verður hreykinn af þér.
Að svo mæltu hljóp hún heim á leið
og tvær ljósar fléttur dingluðu niður á
bakið.
Á aðfangadagskvöld kom gestur heim
til Axels. Það var kennarinn. Undir
hendinni bar hann pakka, sem hann fékk
Axel og sagði, að væri jólagjöf frá sér.
Auk þess baðst bann afsökunar á því að
hafa gert honum rangt til síðasta skóla-
daginn.
Axel veitti þá fyrirgefningu fúslega.
En gleði hans þegar liann komst að
því hvað í pakkanum var, verður ekki
með orðum lýst. í pakkanum var semsé
fótboltaspilið, sem hann hafði svo lengi
óskað að eignast.
Hann rauk upp um hálsinn á kenn-
aranum og kyssti hann á báðar kinnar.
— O-o, þú þarft nú ekki að þakka mér
þetta, drengur minn, sagði hann hlæj-
andi. — Þér væri miklu nær að þakka
lienni dóttur minni, því að án hennar
milligöngu værum við sennilega ósáttir
enn. Annars bað hún mig að skila
kveðju og spyrja hvort hún mætti koma
á morgun og spila þetta við þig.
— Já-já, hrópaði Axel, — þó væri
strax í kvöld.
— O-jamm, ég held nú samt, að þið
vcrðið að bíða þangað lil á morgun,
sagði kennarinn og kímdi.
Ólafur fíjalti.
VORIÐ 175