Vorið - 01.12.1967, Blaðsíða 34

NYI LEIKVANGURINN
EFTIR SVERRE BY, SKÓLASTJÓRA
FRAMHALDSSAGA
8. lcafli.
Áki hafði búist við, að Anna frænka
og LúSvík mundu verSa ánægS yfir aS
fá peningana aftur. En þaS var öSru
nær. ÞaS dýpkuSu hrukkurnar á enni
Lúðvíks eins og, þegar eitthvað bilar í
rafstöðinni. Anna verður þögul og
klemmir saman varirnar um leið og hún
segir:
— Hún getur verið rausnarleg, þegar
hún vill hún Gurina.
— Henni fannst það þægilegra fyrir
okkur að fá þetta í einu lagi, þegar við
færum að greiða það aftur, segir Áki af-
sakandi.
Greiða það aftur? hreytir LúSvík út
úr sér. — Ekki ætluðum við að krefjast
endurgreiðslu á þessum peningum.
— Hún gjörði þetta vegna pabba,
mælti Áki.
Þá koma þau nær og stara á hann,
eins og þau haldi, að hann sé að gera
gabb að þeim.
En Áki fæst ekkert um það.
— ViS megum ekki gleyma honum,
sagði hún. Og hún sagði einnig, að við
mættum ekki gleyma mömmu. Og hann
lítur á myndirnar af þeim á veggnum.
Anna og LúSvík horfa hvort á annað
eins og þeim hafi komið eitlhvað nýtt í
hug. En Áki hefur meira að segja um
ömmu sína. Það er aðeins dálítiS erfitt
að segja það beint við frænda og
frænku.
— Og svo sagði hún, að hún væri
skárri en sumir héldu. En þegar þau fara
að brosa og ætla að segja eitthvaS, þá
flýtir hann sér að bæta við:
— En við í Stíflu álítum.
ÞaS er undarlegt hvað þau komast öll
í gott skap að síSustu. Þau telja pen-
ingana með Áka, og þau eru alveg eins
eftirvæntingarfull og hann, þegar þau
horfa á eftir honum á leið til Mikael á
Mói með nokkra félaga sína með sér.
Það berst fljótt út, að Áki hafði mikla
peninga til að greiða meS skuldina fyrir
leikvanginn. Nú vildu félagar hans fara
með honum og fylgj ast með uppgj örinu.
Á leikvanginum stóð hálfbyggt hús,
sem þeir höfðu hætt við, en einn lítill
fáni stóð upp úr þakinu. Hjördís sagð-
ist hafa klifraS með það þangaS upp,
þegar hún frótti um peningana.
UppgjöriS gekk ágætlega. Áki og Sig-
ríður fóru inn, en hin biðu úti á meSan.
Að vísu rak Mikael fyrst upp stór augu,
stóð á fætur og vildi helzt reka þau út.
En þegar hann sá, að þau höfSu samn-
inginn, settist hann aítur. Áki gaf sér
góðan tíma, þreifaði lengi á hverjum
seðli, áður en hann sleppti peningunum.
Mikael varð smám saman vingjarnlegri-
Þó minntist hann á sýslumanninn og
176 VORIÐ