Vorið - 01.08.1971, Blaðsíða 11
FRA SUMRINU
iðka þessar kollu íþrótt-
ir. — í góðviðri sjást
þar oft bruna rennileg
og fögur fley, ýmist fyr-
ir þöndum seglum eða
krafti ungra og vaskra
ræSara.
§>3<B§>£<3
Gegnum hafnið kranna blárra
krópaS tíðum var:
I’etiS, niðjar! feðra kárra
feril út á mar.
Æðrulaus meS liöröum höndum,
lirausta sœvar þjóð!
Sigldu hart, svo hrikti ’ í böndum
liafs um reginslóS.
Haf að sækja víSar, víSar
■vantað hefir dug;
morgunandinn okkar tíSar
örvar framtaks hug.
á lmf í Alvalds nafni,
ei er hugur veill;
GuS i hjarta, Guð í stafni
gefur fararheill.
Þeirra, sem að kólgu kanna,
knýja segl og ár,
margur lágt und liaugi hranna
keimtir sinna tár.
Mörgum kraustum drokkti
dröfnin,
djúpið á sinn val.
Gleymdust þeir? Nei, GuS
veit nöfnin,
grand ei hrœðast skal.
Undan stöfnum Grœðir gránar,
gnauSa bylgjur lians,
frið við sjónliring fannlivít
blánar
fjallströnd móðurlands;
þá er eins og ísland beudi
yfir vik og fjörð:
Sjómanns líf í Herrans
hendi
helgast fósturjörð.
VORIÐ
119