Vorið - 01.08.1971, Page 17

Dóri var fljótur aS klæða
sig. Kvöldið áður hafði
mamma tekið til hlý föt,
sem hann átti að fara í, svo
honum yrði ekki kalt. Að
því loknu fór hann fram í
baðherbergið og þvoði sér,
bæði um hendur og andlit,
eins og öll vel upp alin börn
gera. Þegar hann hafði
burstað tennurnar, þaut
hann niður í eldhús.
Mamma hans var þegar
komin á fætur. Hún var að
enda við að útbúa nestis-
pakkann hans. Dóri bauð
góðan daginn, og settist svo
við eldhúsborðið, þar sem
rujólkurglas og brauðsneið-
ar biðu hans.
„Þið eruð aldeilis heppin
með veðrið,“ sagði mamma.
Dóri mátti naumast vera að
því að svara henni. Hann
hafði nú loldð við morgun-
matinn sinn. Hann tók nest-
rspakkann og dósina, lcvaddi
mömmu sína með kossi og hélt svo af
stað í átt til skólans.
Skólinn var ekki mjög langt í burtu,
svo ekki leið löng stund þar til Dóri var
kominn þangað. Nokkrir krakkanna voru
ókomnir, en þeir komu að vörmu spori,
því enginn vildi missa af berjaferðinni.
Degar kennarinn hafði fullvissað sig um,
að allir væru mættir, sagði hann börnun-
Uni að fara inn í stóra rútubifreið, sem
stóð fyrir utan sltólann.
Degar öll börnin voru komin inn, ók
bílstjórinn af stað. Út úr borginni fóru
þau, og síðan lá leiðin upp í Mosfells-
sveit. Alltaf var sama góða veðrið. Börn-
lcom þó Óli loTcbrá og spennti regnhlífina
sína yfir höfuð hans.
in gerðu sér það til dundurs á leiðinni
að syngja. Þau höfðu lært að syngja ým-
islegt í skólanum, svo sem „Það búa litlir
dvergar“, „Frjálst er í fjallasal“, „Gamli
Nói“, ög fleiri skemmtileg lög og vísur.
Þeim þótti þetta svo gaman, að tíminn
leið án þess að þau tækju eftir því. Allt
í einu hægði bíllinn á sér. Þau voru kom-
in að Almannagjá. Það er svo langt síð-
an sagan gerðist, að þá var ekki búið að
loka Almannagjá fyrir allri bílaumferð.
Mikið þótti nú krökkunum gaman að aka
niður í gjána, með bratta hamraveggina
á báðar hliðar. Svo óku þau yfir brúna
á Öxará, og áfram var haldið. Þau stönz-
Vorið
125