Vorið - 01.08.1971, Qupperneq 21

Pabbi sagði honum nú alla söguna um
það, hvernig hann hefði brunað austur á
'hjólinu, og fundið hann sofandi og skó-
lausan á öðrum fæti í lítilli laut. Þegar
pabbi hafði lokið sögunni, sagði mamma:
„Og við sáum, að þú hafðir verið reglu-
lega duglegur að tína, því dósin þín er
alveg full af berjum. Svo nú skulum við
öll flýta okkur að klæða okkur, og svo
komum við öll niður í eldhús og gæðum
okkur á berjum með sykri og rjóma. Og
það samþykktu bæði pabbi og Dóri litli.
^*****************************************************************
Skuldin mikla.
Siggi litli var orðinn 10 ára.
Ilann var duglegur og vann mikið fyr-
ir mömmu sína. Hann hafði tekið eftir
þvi, að þeir, sem unnu, fengu kaup. Nú
langaði hann til að fá kaup líka. Hann
fékk sér því pappírsblað og skrifaði
reikning fyrir það, sem hann hafði unnið
mn daginn:
Pyrir að passa bróðir .... 2 krónur
Fyrir fjórar sendiferðir .. 4 krónur
Fyrir að vera góður og
hlýðinn drengur .......... 2 krónur
Alls 8 krónur
Siggi.
Þennan reikning lagði hann inn á borð-
1<K) í svefnherbergi mömmu sinnar.
Næsta kvöld, þegar Siggi ætlaði að fara
að sofa, þá fann hann reikninginn sinn á
borðinu og átta krónur hjá; en þar var
líka kominn annar reikningur, og hann
var svona:
Hyrir 10 ára uppeldi ....... Ekkert
Hyrir að vaka margar nætur
yfir drengnum sínum veik-
Una ......................... Ekkert
k'yrir að hafa alltaf verið
góð við drenginn sinn ...... Ekkert
Samtals Ekkert
Mamma.
Nú fann Siggi litli, að það var hann,
sem skuldaði. Honum fannst hann skulda
mömmu sinni svo mikið, að hann mundi
aldrei geta borgað það. Tárin komu fram
í augun á honum. Hann flýtti sér inn til
mömrnu sinnar, lagði hendurnar upp um
hálsinn á henni og bað hana fyrirgefn-
ingar.
Of sfór fil að gráfa.
Maður nokkur gekk um grýttan veg og
sá lítinn dreng sitja á steini. Hann lagði
annan fótinn upp á hnéð og hélt utan um
liann. Þannig sat hann og söng lag.
„Er eitthvað að fætinum á þér, dreng-
ur minn?“ spurði maðurinn.
„Eg marði hann á steini,“ sagði dreng-
urinn.
„Hvers vegna ertu þá að syngja?“
„Af því að ég er of stór til að gráta,
en mig svíður svo mikið, að ég get ekki
hlegið, og þá er ekki um annað að gera
en að syngja.“
Maðurinn hló og gekk leiðar sinnar.
„Það verður einhvern tíma maður úr
þessum snáða,“ sagði hann við sjálfan
sig.
A: „Finnst þér það ekki móðgun, að liann
Jón skyldi kalla mig þorsk?“
B: „Jú, víst var það móðgun, en ekki fyrir
þig, heldur þorskinn."
voriÐ
129