Vorið - 01.08.1971, Síða 24

vildi ekki að neinn stigi ofan á
þá.
Hún var að því komin að hætta
við sundið og fara heim, þegar
kötturinn hennar talaði við hana
og sagði:: „Hvers vegna seturðu
þá ekki upp á rófuna á mér f 1
„Þakka þér fyrir, kæri köttur,
en ef þér dytti nú í hug að fara
á músaveiðar ? Hringirnir myndu
þá detta og týnast.“ Litla prins-
essan andvarpaði. „dSTei, ég verð
bara að gleyma þessu með sund-
ið.“
„Hæ, nú dettur mér gott ráð í
hug,“ sagði kötturinn. „Ef þú set-
ur hringina upp á skottið á mér
og beygir upp á endann, þá muntu
sjá, að þessir fallegu hringir
munu ekki detta af, jafnvel þótt
mér dytti í hug að fara á músa-
veiðar.
„Þú ert svo sniðugur. Ég ætla
að gera það. Þarna, þá eru þeir
komnir. Nu máttu veiða hvað sem
þú villt, kæri köttur. Hringirnir
munu sitja kyrrir, þangað til að
ég tek þá.“ Að svo mæltu stakk
prinsessan sér í tjörnina og synti
og lék sér allan daginn.
TJpp frá þessu setti prinsessan
hringana alltaf upp á rófu katt-
arins, ef hún tók þá af sér. Og
þegar kötturinn eignaðist kettl-
inga, höfðu allir kettlingarnir
hlykk á rófunni, og aðrar prins-
essur settu sína hringi á rófur
þeirra. Þetta hefur alltaf verið
svona. Og þetta er ástæðan fyrir
því, að ég og allir aðrir síams-
kettir eru með hlykk á rófunni.
Þetta sagði móðir mín mér, en
hún heyrði það hjá móður sinni,
sem heyrði það aftur hjá sinni
móður — og þannig endalaust,
Mamma: „Tommi, þú verður að lofa bróður
þínum að hafa sleðann helminginn af tímanum.“
Tommi: „Ég geri það. Ég nota sleðann niður
brekkuna, en hann fær að hafa sleðann upp
brekkuna.''
SLÆM MISGRIP
Kona átti tvær litlar dætur, sem lágu
í mislingum. Ilún skrifaði gamalli og
reyndri konu og bað hana um ráð við
veikinni. Gamla konan skrifaði óðar og
gaf ráð við veikinni, en hún þurfti einnig
að skrifa annari konu, sem hafði spurt,
hvernig hún ætti að fara með agúrkur.
Nú vildi svo óheppilega til, að konan fór
bréfavillt, og fékk því móðir harnanna
þessi ráð : „Leggið þær í edik. Sjóðið þær
í þrjár klukkustundir. Salíið þær ræki-
lega, og eftir nokkra daga verða þær
orðnar góðar“.
Gestur: „Hvers vegua hefurðu flutt páfagauk-
inn þinn fast að rúminu þínu?“
Heimamaður: „Ég geri það til þess að láta
hann segja mér á morgnana það, som ég hof
talað upp úr svefninum á nóttunni.1 ‘
132
VORIÐ