Vorið - 01.08.1971, Blaðsíða 28

„Jú, herra greifi. ÞaS yar um það leyti, sem
Pepe fæddist . . . Það voru tveir menn.“
„Nei, þrír,“ sagði greifinn.
„Tveir/1 endurtók höfuðsmaðurinn ákveðinn.
„Tveir?“ spurði Glenvan alveg undrandi, —
„tveir Englendingar?“
„Nei, nei,“ svaraði höfuðsmaðurinn. „Hver
var að tala um Englendinga? Einn Erakki og
einn ítali.“
„ítali, sem síðar var myrtur?“ bætti Paganel
við.
„Já, og það kom síðar í Ijós, að Frakkinn
bjargaðist.“
„Bjargaðist?“ hrópaði Róbert, sem drakk í
sig hvert orð, sem höfuðsmaðurinn sagði.
Allra augu litu á prófessorinn, som barði sér
á brjóst.
„Hvað er að V ‘ spurði greifinn kvíðinn á svip.
„Vinir mínir,“ mælti Paganel og tók um leið
í hönd Róberts. „Örlögin leika okkur grátt. Við
höfum verið á villigötum. Þessi maður er ekki
Grant skipstjóri, heldur einn af löndum mínum,
sem Indíánarnir myrtu. Þegar við trúðum því,
að við værum komnir á slóð Grants skipstjóra,
höfum við verið að eltast við ungan Prakka,
Ginnard að nafni, sem hefur lengi verið fangi
hjá Indíánunum, en er nú sloppinn og kominn
heim til ErakklandsJ ‘
Allir hlýddu á orð Paganels i djúpri þögn.
Misgripin voru greinilog. Allar upplýsingar höf-
uðsmannsins gáfu ótvírætt til kynna, að leitar-
mennirnir væru á rangri leið. Glenvan leit á
Talkave, en Indíáninn sneri sér að höfuðsmann-
inum og spurði:
„Hafið þér aldrei heyrt talað um, að þrír
Englendingar hafi verið teknir fastir. og verið
í haldi hjá Indíámim?“
„Nei, aldrei,“ svaraði Manuel. „Ég lilyti að
hafa heyrt þess getið, — nei, ómögulegt.“
Eftir þetta ákveðna svar var greinilegt, að
leitarmonnirnir höfðu ekki meira að gera hér
í virkinu. Glenvan kvaddi höfuðsmanninn inni-
lega ásamt öllum félögum sínum og yfirgaf
virkið. ,
Greifinn var óhuggandi eftir öll þessi sáru
vonbrigði. Róbert gekk þögull við hlið hans. Tár
blikuðu í augum hans, en Glenvan sjálfur fann
engin orð til að hugga hann og hughreysta.
Paganel talaði viðstöðulaust við sjálfan sig, en
majórinn mælti ekki orð. Um Indíánann er það
að sogja, að honum fannst það óbærileg niður-
læging fyrir Indíána, að hafa gert sig sekan í
slíkum misgáningi.
Kvöldverðarins var neytt i dapurlegri þögn.
Enginn sakaði að vísu annan um misgáning, en
þeim var það víst öllum ljóst, að sá vonar-
neisti, sem þeir höfðu alið í brjósti sér um að
finna Grant skipstjóra á þessum slóðum, var nú
með öllu slokknaður. Ef Indíánarnir hefðu haft
evrópiska fanga á vegum sínum, hlaut höfuðs-
maðurinn að hafa heyrt þess getið. Það virtist
því ekki liggja annað fyrir en að taka sig upp
hið skjótasta, halda austur um sléttuna og ná
sambandi við „Duncan“ á tilteknum stað.
Paganel bað Glenvan að lofa sér að sjá
flöskuskeytið, sem verið hafði vegabréf þeirra
á þessari misheppnuðu för. Hann las miðann
enn einu sinni. Hann las hann hvað eftir annað,
ef verða mætti, að hann fyndi þar einhverja
nýja bendingu..
„Þetta virðist vera sæmilega ljóst,“ mælti
greifinn. „Blaðið segir svo ljóst sem verða má
frá skipsstrandinu og staðnum, þar sem hann
var tekinn fastur.“
„Nei/1 mælti landfræðingurinn með áherzlu.
„Ef Henry Grant er ekki hér í Pampas, er hann
alls ekki í Ameríku. En þessi miði slcal leiða
það í ljós, hvar hann er, og það mun hann gera,
vinir mínir, svo sannarlega sem ég hoiti Jakob
Paganel! ‘ ‘
EDLEFTI KAPÍTULI
Vatnsflóðið.
Pampasvirki liggur ekki allfjarri Atlanzhafs-
strönd Suður-Ameríku. Ef ekki kæmu fyrir nein
óhöpp, áttu Glenvan og félagar hans að geta
verið búnir að ná sambandi við „Duncan“ eftir
fjóra daga. En greifinn átti erfitt með að sætta
sig við þá tilhugsun að snúa við hoimleiðis, án
þess að hafa fundið Grant skipstjóra. Þegar
lagt var af stað, voru allir í þungu skapi. Glen-
van og Róbert riðu samsíða, en Paganel þreytt-
ist aldroi á að velta blaðinu á milli handa sinna
og reyna að fá einhverja nýja merkingu í þau
orð, sem þar stóðu. Majórinn og Talkave létu
ekki sjá á sér nein skapbrigði fremur venju, en
Tom og félagar lians gátu ekki dulið vonbrig'ði
sín.
Ilrædd kanína hljóp yfir götuna, og liinir hjá-
trúarfullu sjómenn litu hver á annan.
136
VORIÐ