Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 26

KRISTJÁN JÓNSSON:

P o r i r
L j
Það var fremnr þungbúið veður á Ak-
ureyri þennan dag og leit út fyrir rign-
ingu með kvöldinu. Skýin höfðu tyllt sér
,á brún Vaðlaheiðar og skátarnir í Fálka-
felli bjuggust til heimferðar, enda var
komin þoka þar efra. Sigurður kennari í
Byrarskólanum var að ljúka við síðustu
kennslustund dagsins. „Já, börnin góð,
þannig endaði sagan af honum Fjöru-
borða, sem skreið upp í fjöruna, þegar
skyggja tók. Það síðasta, sem menn vita
af Fjöruborða er það, að strákurinn
hann Steini slapp naumlega undan lion-
um í fyrra, þegar hann var einn á ferð í
fjörunni eftir að dimma tók. Mamma
hans hafði varað hann við, að vera ekki
einn á ferð niðri í fjöru, en hann gegndi
aldrei mömmu sinni, þess vegna var
nærri farið illa fyrir honum. Nú bið ég
ykkur, börnin góð, að hlýða ávallt for-
eldrum ykkar og kennurum, þá þurfið
þið ekki að óttast að neitt illt hendi ykk-
ur.“ Kennarinn reis úr sæti sínu og
kvaddi börnin, sem lofuðu að læra vel
lexíurnar sínar fyrir morgundaginn.
Þórir tók töskmia sína og hélt heirn-
leiðis. Reyndar langaði hann mest til að
biðja kennarann að geyma töskuna í skól-
anum, því .enginn vissi betur en hann
sjálfur, að hann lærði aldrei heima, það
sem sett var fyrir. —
Þórir átti heima í gömlu timburhúsi á
Oddeyrinni. Það var klætt bárujárni að
utan og var ehi hæð og kjallari. I kjall-
aranum var geymsla og þvottahús. A
liæðinni bjó hann einn með móður sinni,
því að pabbi hans hafði dáið, þegar hann
var tveggja ára.
Þegar hann var komhin út á skólalóð-
ina, var hann búinn að gleyma sögunni
af bonum Fjöruborða og orðum kennar-
ans, að maður ætti að læra vel heima-
verkefnin sín og vera góður foreldrum
sínum, en mömmu sinni hafði hann aldrei
gegnt, þegar liún bað hann að fara í
sendiferðir fyrir sig eða hjálpa til við
heimilisstörfin og alltaf neitaði hann
henni um að læra heimaverkefni sín.
Þórir var nú kominn að húsinu, sem
Jiari]] átti heima í. Þegar hann kom inn
í ganginn, tók ha'nn töskuna af bakinu
og henti henni ofan á skóna í ganginum.
Þetta var hann vanur að gera og þar var
taskan oftast þangað til •næsta dag, að
liann fór í skólann. Oft hafði mamma
lians beðið hann að gera þetta ekki, held-
ur taka bækurnar upp og fara að lesa, en
aldrei gegndi Þórir henni í þessu eða
öðru. Rúna, móðir hans, var í eldhúsinu.
ITún gaf Þóri mjólk að drekka og bita
með. „Þórir minn,“ sagði hún, „viltu
nú ekki vera svo vænn að fara út í balcarí
og kaupa fyrir mig brauð. Bg hef verið
að þvo í dag og ekki getað komizt út.
170
VORIÐ