Vorið - 01.12.1971, Blaðsíða 36

stóru tána. Hún hafði nefnilega í óað-
gætni gægst fram undan sænginni, en svo
var kalt, að andgufan fraus við vit
manns. Hrólfur mundi jiegar eftir skíð-
unum og kapplilaupinu og ætlaði strax
að klæða sig. En mamma hans, sem var
nýbúin að kveikja upp í ofninum, sagði,
að hann yrði að bíða þangað til hlýn-
aði í stofunni; og Hrólfur gegndi því.
Og svo sofnaði hann aftur, þegar hann
var búinn að fela ógætnu stórutána.
Skömmu síðar kom Nonni á Nesi og
spyr eftir Iírólfi. „Hann er ekki kominn
á fætur enn,“ sagði mamma hans. „En
hvað er að sjá jng, barn! Ég held að nef-
ið á þér sér frosið.“ „Nefið,“ át Nonni
eftir, og tók af sér vettlingana og þreif-
aði á jjví; og það var satt, nefið var hvítt,
dautt og dofið og Nonni varð að fara
út aftur til að þýða það með snjó.
Kuldinn rénaði nú samt er á leið dag-
inn og sólin fór að skína, og um miðdeg-
isleytið lögðu þeir félagarnir þrír —
Ilrólfur, Nonni og Gvendur — af stað
og stika stórum, og ætluðu þeir nú í
fyrsta skipti á ævinni að keppa um gull
og heiður.
Þeir fara nú ekki alveg beinustu leið-
ina að j)es.su sinni. Þeir liafa nægan tíma
fyrir sér; þeir reyna hverja brekku og
æfa allar mögulegar listir. Þeir verða að
liðka limina og búkinn. En áfram berast
jjeir og sjá brátt brekkuna fram undan
sér, þar sem þrautin á að standa. Þeir
verða allir þegjandi og þungbúnir, og
herða á ferðinni. Þeir sjá fólksfjöldann.
Páni er dreginn á stöng og jiað úir og
gríiir af skíðamönnum, ungum og göml-
um. Enginn þeirra hefur séð neitt slíkt
áður. „Ég er næstum því hræddur,“ sagði
Gvendur. „Ekki mikið held ég,“ sagði
Hrólfur; „en áfram nú.“ Svo hverfa þeir
iun í hópinn og engum þeirra kom til
hugar að kvíða.
Stundu síðar eru allir stóru drengirn-
ir búnir, og Iírólfur, sem tilheyrir yngri
flokknum, stendur uppi á breklrubrún-
inni með stóran skjöld á brjóstinu og
bíður jjess, að sín röð lromi. Á skildin-
um stendur tölustafurinn 3.
Þarna fer sá fyrsti! Hann ýtir liúf-
unni vel niður á kollinn, ypptir öxlum
og þýtur svo niður brekkuna. En lion-
um hefur víst fallizt hugur á leiðinni.
Hann missir jafnvægið og veltur langar
leiðir, en staðnæmist loks Lijá fólksfjöld-
anum. Þar ætlar hann að reyna að standa
upp, en dettur aftur og veltir stórri feitri
kerlingu um koll og fólkið rekur upp
skellihlátur.
„Víkið til liliðar!“ hrópar annar dreng-
urinn, um leið og hann leggur af stað
niður brekkmia svo hratt sem ör flygi-
Eólkið hættir að hlæja. Vesliugs dreng-
urinn! hann var ekki nógu fljótur að
taka stökkið undir sig. Annað skíðið
stakkst niður í snjóinn, og svo fór fyrir
honum eins og hinum, að liann valt nið-
ur alla brekkuna. Hann rís á fætur snar-
lega og hristir höfuðið. Ilann er ómeidd-
ur, en annað skíðið brotið!
Þriðji drengurinn er Hrólfur. Hann
hafði ætlað sér að leggja af stað frá
brekkubrúninni, en þegar hann sá, hve
illa fór fyrir hinum tveim fyrstu, þorði
hann það ekki.
Ilann byrjaði í miðri brekkunni eins
og hinir. Hann heyrir að kallað er að
neðan, að honum sé óhætt að koma. Hann
jirýstir húfunni ofan á eyrun, tekur þrju
löng skref fram og liendist svo niður
brekkuna með vaxandi hraða.
Mörg hundruð andlit, helblá af kulda,
horfa með athygli á hann. Þarna! Nu
180
VORIÐ