Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 46

„Það er ég, kötturinn. Beba Jóka vill fá
rokkinn sinn tafarlaust.“
„Ó, köttur,“ sagði Nanna grátandi
„Eg get aldrei skilað honum. Þegar hús-
bóndi minn sá, hve fallega þræði hann
spann, þá læsti hann mig inni í þessu
herbergi og skipaði mér að spinna föt á
sig og alla fjölskylduna í tíu ár. Hendur
mínar eru sprungnar af vinnu og mig
verkjar í handleggina, samt hleypir hann
mér ekki út.“ Hún hvíldi höfuðið á
gluggakistunni og snökkti brjóstumkenn-
anlega.
Ljós vir glugganum kastaðist á stór
grýlukerti, sem héngu í háu tré nálægt
höllinni. Við þá sýn fóru hné kattarins
að skjálfa. Þegar Beba eJóka lætur verða
alvöru úr hótun sinni, er ekkert skjól í
treflinum gegn ísköldum norðanvindin-
um, sem næðir í gegnum greinarnar.
Hann kom auga á eina grein, sem var
sveigð niður af vindinum og hallaðist í
áttina að glugganum, þar sem Nanna
stóð. Þetta var veik von en betri en eng-
in.
„Eg kem upp til þín,“ kallaði hann
„kannski getum við skipulagt flótta sam-
an.“
Kötturinn klifraði upp hrjúfan trjá-
bolinn. Skref fyrir skref nálgaðist hann
opna gluggann. Greinin svignaði hættu-
lega mikið undan þunga hans. Eg má
ekki líta niður, tautaði hann við sjálfan
sig.
Nanna teygði sig eins langt út uin
gluggann og hún gat með útrétta hand-
leggina. „Eg get nærri því náð þér,“
hvíslaði hún.
Kötturinn tók undir sig örvæntingar-
fullt stökk yfir autt svæðið. Iíún var að
draga hann í öruggt skjól yfir glugga-
kistuna, þegar skerandi brothljóð rauf
kyrrðina. Nanna lét köttinn detta á gólf-
ið. Hann stóð á fætur og kom út að
glugganum til að sjá, hvað um væri að
vera. Þarna efst í trénu sat loðinn álfur
í skærrauðri kápu. Hann hélt á lítilli
silfursög í hendinni.
„Þetta er álfur húsbóndans,“ stundi
Nanna.
Álfurinn skellti á lærin og hljóp grein
af grein, á meðan flyksaðist langa skegg-
ið hans upp og niður.
„Hæ,“ hló hann og leit með fyrirlitn-
ingu á Nönnu og köttinn. „Eg sagaði af
greinina, sem þú komst inn á. Nú hefur
húsbóndi þessarar hallar tvo fanga.“
Álfurinn veifaði handleggjunum eins
og þeir væru vængir og stökk úr trjá-
toppnum. Léttur eins og fis flaug hann
inn um opna gluggann og inn í herberg-
ið.
Kötturinn flýtti sér að brjóta horn af
brauðinu, sem hann bar í treflinum og
rétti litla, loðna álfinum. „Ég er hérna
með dálítið af uppáhaldsmatnum þín-
um,“ sagði hann, „en þig langar kannski
ekki í það núna.“
Álfurinn þreif bitann úr útréttri loppu
kattarins og reif hann í sig græðgislega.
„Meira,“ öskraði hann, um leið og hann
var búinn að kingja.
Kötturinn braut annan lítinn bita af
brauðinu og rétti álfinum. Hann hrifsaði
það til sín og hlunkaði §ér niður úti í
einu horni herbergisins. „Þú varst skyn-
samur að færa mér svona góða gjöf,
köttur,“ muldraði hann, um leið og hann
smjattaði á brauðinu. „J>að er langt síð-
an ég hef fengið slíkar góðgerðir. Hús-
bóndinn hefur gleymt því, hvernig hægt
er að hafa mig ánægðan, og hann er orð-
inn kærulaus um venjur sínar. Nú orðið
finn ég sjaldan brauðmola undir þrep-
190
VORIÐ