Vorið - 01.12.1971, Síða 47

skil(linum.“ Álfurinn kingdi brauðinu á-
næ8'julega og sleikti út um. „Satt að
Se8'ja er ég svo óánægður yfir van-
^ffikslu lians, að ég hef ekki minnstu
löngun til að láta hann vita, að þú sért
hérna,“ glotti hann vonzkulega. Síðau
andvarpaði hann ánæg'julega, krosslagði
loðna handleggina á maganum og teygði
Ur sér á gólfinu. Á augabragði var hann
steinsofnaður.
”Hann mun ekki gera okkur mein
núna, köttur,“ hvíslaði Nanna. „Þegar
hann hefur fengið brauð að borða, sefur
hann stundum í margar klukkustundir.“
Kötturinn, sem var orðinn alveg ör-
magna af þreytu, lagðist á gólfið ofan á
hrúgu af fötum og bandi. Nanna lokaði
glugganum, því að það var orðið kalt.
Kötturinn leit í kringum sig og starði
undrandi á lirúgur af dýrlegum fatnaði,
sem lágu í hverju horni herbergisins. Lit-
ur og gerð hverrar flíkar var fegurri en
hann hafði gert sér í hugarlund, að nokk-
ur keisari notaði.
Þungt fótatak þergmálaði frá gangin-
191
Vorið