Vorið - 01.12.1971, Síða 52

þeirra. Kötturinn andvarpaði fegins hug-
ar, þegar mortélið settist léttilega á jörð-
ina beint fyrir framan, þar sem þau
stóðu.
„Áfram,“ kallaði Boggi frændi. Hann
stökk úr mortélinu og lijálpaði Nönnu á
fætur.
„Parðu gætilega með rokkinn, köttur,“
sagði Beba Jóka og hjálpaði til að lyfta
honum upp í mortélið. „Það væri hræði-
legt að fara að skemma hann núna, þegar
þú ert búinn að lenda í öllum þessum
erfiðleikum við að ná honum.“
Þegar allir voru seztir í mortélið, lyfti
galdranornin stautnum.
„Upp,“ skipaði hún. Mortélið hlýðnað-
ist skipuninni og steig upp í loftið og
sveif yfir höfði álfsins og hundaskarans,
sem snéru sneipt heim til hallar húsbónda
síns.
Að lokum, er þeim var borgið, snéri
Beba sér að kettinum. „Þú átt allt Bogga
að þakka, að hann bjargaði þínu einskis
nýta skinni,“ tautaði hún. „Eg vissi, að
þú hafðir lent í vandræðum, svo að við
ákváðum að athuga það fyrst í krystals-
kúlunni hans. „Hún snéri við höfðinu, og
þóttist vera að athuga sjóndeildarhring-
inn. „Auðvitað skilurðu, að ég hafði
mestan áhuga á að bjarga rokknum,“
flýtti galdranornin sér að bæta við.
Boggi frændi skríkti og veifaði til katt-
arins. „Krystalskúlunni þinni, kæra
frænka,“ leiðrétti hann Bebu Jóku. Síð-
an snéri hann sér að Nönnu. „Þegar þú
ert búin að hvíla þig, langar mig til að
biðja þig bónar. Mundir þú vilja vera svo
góð að hjálpa kettinum og Bebu Jóku að
spinna enn eina ábreiðu til að hlýja
gömlum manni,“ spurði hann.
Nanna brosti þreytulega til samþykkis
og ánægð hallaði hún höfðinu að öxl
Skrítlur
Prófessorin, sem er mjög utan við sig, liefur
eignast barn. Hann býSur óþreyjufullur eftir að
fá að vita, hvort þaS er sonur eða dóttir. Þegar
svo yfirsetukonan kemur inn, spyr hann meö
mikilli óþreyju:
„Hvo-hvo-hvort er ég nú orðinn faðir eða
móðir?“
Mamma: „Nonni, hvernig stendur á því, að
þú slærð hana litlu systir þína?“
Nonni: „Það er henni frænku að kvenna.“
FrænTcan: „Leyfir þú þér að segja þetta,
Nonni minn. Ég sem sagði við þig, að ég mundi
aldrei kyssa þig, ef þú berðir hana systir þína.“
Nonni: „Mamma, þarna heyrirðu!“
Drengurinn (hjá bókbindaranum) : „Ég átti
að skila kveðju frá húsbónda mínum og spyrja,
hvað kosti að fá hann og konuna lians inn-
bundin í gyllt skinnband."
BóVbindarinn: „Hvaða bull er þetta?“
Vrengurinn: „Ég veit það ekki. En húsbóndi
minn sagði mér, að fara til yðar og spyrja,
hvað kostaði að binda inn „Konan mín og ég‘
í gyllt skinnbnd.' ‘
FacHrinn: „Jæja, Prissi minn, liefurðu nu
ekki eignast marga vini í skólanum?"
Frissi: „Ekki einn einasta.“
Faðirinn: „Hvernig stendur á því?‘
Frissi: „Það er nú þannig, að mér líkar ekki
við þá stráka, sem berja mig, og þeim strák-
um, sem ég ber, líkar ekki við mig.‘ ‘
Kennarinn: „Hvaða fuglatogund tilheyrir
hrafninn?' ‘
Drengurinn: „Hann er söngfugl.' ‘
Kennarinn: „Hvers vegna heldurðu það V ‘
Drengurinn: „Pabbi segir, að frænka syngi
eins og hrafn.“
gamla galdrakarlsins. Brátt var hvinui'-
inn í birkisópi Bebu Jóku eina hljóðið,
sem heyrðist, þegar hún afmáði spor
þeirra af himninum.
196
VORI0