Vorið - 01.12.1971, Síða 54

„En uú skulum vi6 umfram allt snúa okkur
aS morguuverSinum/ ‘ mælti Glenvan.
„Já, þegar viS höfum þurrkaS klæSi okkar lít-
iS eitt,“ mælti majórinn.
„Hvar eigum viS þá aS fá eldinn?“ spurSi
Wilson.
„ÞaS er satt, viS verSum aS kveikja bál,“
sagSi majórinn.
„Hvar?“
„Hérna í trénu vitanlega.“
„MeS kverju?“
„MeS þurrum greinum, sem viS getum afl-
aS okkur hér.“
„En meS hverju kveikjum viS eldinn?“ spurSi
Glenvan. „Allar eldspýtur okkar eru rennandi
blautar.' ‘
„Ég skal sjá fyrir því,“ mæltii Paganel. „ViS
söfnum saman þurrum mosa, því næst kveiki ég
í honum meS safnglerinu í kíkinum mínum. Hver
vill ganga á skóginn eftir eldiviSi?“
„ÞaS skal ég gera,“ mælti Bóbert.
AS svo mæltu hvarf liann í laufþykkniS á-
samt vini sínum, Wilson. Á meSan þeir voru
fjarverandi, fann Paganel mosa, og eftir stutta
stund hafSi hann kveikt í lionum meS brenni-
gleri sínu, en undir „eldstæSinu' ‘ hafSi hann
komiS fyrir votu laufi, svo aS enginn hætta væri
á, að eldur þessi gerði nokkurn skaSa.
Þeir Bóbert og Wilson komu aftur eftir
drykklanga stund og komu þá með fullt fangiS
af greinum, er þeir vörpuðu á eldinn, og eftir
litla stund var farið að skíðloga. Nú settust
ferSamennirnir kringum eldinn og þurrkuðu
klæði sín. Því næst var etinn morgunverSur,
en lialdið spart á öllu, því aS ekki var aS vita,
live lengi þeim þyrfti að endast þessar matar-
birgðir, en þær voru næsta litlar. Engir ávextir
uxu á trénu, en aftur fannst þar mikið af nýj-
um eggjum, aS ógleymdum sjálfum fuglunum.
Nú reið á að koma sér þarna vel fyrir, eins og
föng voru á.
„Ég legg til,“ mælti Paganel, að við liögum
því þannig, að við höfum eldhús og borðstofu á
neðstu liæð, en svefnherbergi á þeirri næstu.
HúsiS er rúmt, og leigan er sanngjörn. Ég só
þarna uppi hinar dásamlegustu vöggur, sem
drottinn sjálfur hefur búið okkur. Það er hið
bezta hvílurúm á jarSríki. Við liöfum ckkert
að óttast. Og ef þess gerist þörf, getum viS
verið á verSi til skiptis. YiS erum nægilega
198
matrgir til að geta haldið Indíánunum og villi-
dýrunum í skefjum.“
„Okkur vantar aðeins vopn,‘ ‘ sagSi Toni
Austin.
„Ég lief skammbyssu mína,‘ ‘ mælti Glenvau.
„Og ég hef mina,‘ ‘ mælti ltóbert.
„Hvaða gagn er að því, ef prófessorinu finn-
ur engin ráð til að framleiða púSur?“ mælti
Tom Austin.
„Þess gerist ekki þörf,“ sagði majórinn, um
leið og hann sýndi fólögum sinum fullt púður-
horn.
„HvaSan hafið þér fengið þetta, majór?“
spurði Paganel.
„Pékk það hjá Talkave. Hann hélt, að það
gæti komið okkur að góSu lialdi, og lét það þvi
af liendi við mig, um leiS og liann fleygði sér
í vatnið til að bjarga Toka.“
„Göf uglyndi og hrausti Indíáni! ‘ ‘ mælti
Glenvan.
„Já,“ sagði Tom Austin. „Ef allir Patagoníu-
menn væru honum líkir, gæti ég ekki annað en
óskað Patagoníu til hamingju.' ‘
„Gleymið ekki hestinum/ ‘ mælti Paganel.
„Hesturinn er hluti af Patagoníumanniuum, og
ég er illa svikinn, ef við eigum ekki eftir að
sjá þá báða saman.‘ ‘
„Hve langt er liéðan austur aö Atlantsliafi?"
spurSi majórinn.
„Það er ekki næsta langt,“ svaraði Paganel.
„Og nú vil ég tilkynna, vinir mínir, aS liver má
gera það, sem hann helzt kýs, en ég ætla að
hverfa frá ykkur í bili og komast eittlivaS þang-
að, sem gott útsýni er. Ef ég sé eitthvað í kíki
mínum, sem í frásögur sé færandi, mun ég til-
kynna ykkur það jafnóðum.“
Prófessorinn klifraði fimlega af einni grein-
inni á aðra, þar til hann iiafði fengiS gott út-
sýni yfir allt umhverfið.
En á meSan var hafizt handa með að velja
góSan næturstað, og reyndist það næsta auð-
velt. Nú voru engar ábroiSur fyrir liendi og
engin húsgögn að koma fyrir, en eftir litla
stund var allt búið undir nóttina, og gátu
greinabúar þvi aftur horfið aS arineldinnm.
Yoru nú teknar upp samræður að nýju. Að
þessu sinni snerust þær ekki um vandamál dags-
ins í dag, lieldur eingöngu um Grant skipstjóra.
Ef flóðið sjatnaði næsta sólarliring, voru lík-
ur til, að þeir gætu vorið búnir að ná sambandi
við „Duncan“ eftir þrjá daga, en enginn mátti
VORIÐ