Vorið - 01.12.1971, Qupperneq 55

Þó til þess hugsa aö koma þangað án Grants
skipstjöra og félaga hans.
ijVesalings María/‘ andvarpaði Bóbert.
jjbetta verður mikið áfall fyrir hana.“
í fyrsta skipti átti greifinn engin orð til að
hughreysta Itóbert.
„Hlustaðu nú á mig/ ‘ mælti hann loksins,
„og taktu vel eftir því, sem ég -segi. Ég mun
gera allt, sem í mínu valdi stendur, til að finna
Grant skipstjóra; ég hef lofað því áður. Ég
þekki skyldu mína, og ég mun verja öllu lífi
oiínu til að uppfylla þá skyldu, ef þess gerist
þörf. Ég vænti stuðnings allrar skozku þjóðar-
mnar til að bjarga þessum hrausta syni Skot-
lands. Og við hikum eklci við að ferðast um-
hverfis allan hnöttinn eftir 37. breiddargráðu
Gil að finna föður þinn. En nú blasir við okk-
Ur að ráða fram úr miklu vandamáli: Eigum
Vlð að sleppa allri von um, að faðir þiun sé
hér í Ameríku, og hætta allri leit á meginlandi
álfunnanr?"
Enginn vildi verða til að svara þessari
spurningu. Allir þögðu.
„Jæja,“ hélt greifinn áfram, um leið og iiann
S11eri sér að majórnum.
„Það er mikill ábyrgðarliluti að svara þessari
spurningu án alvarlegrar umhugsunar, Eðvarð,“
^œlti majórinn. „En mér þætti mikils um vert
fá að vita, um hvaða lönd þessi breiddar-
gráða liggur.' ‘
„Því verður Paganel að svara,' ‘ mælti Glen-
van.
„Við skulum spyrja hann,“ sagði majórinn.
„Paganel! Papanel!“ kallaði Glenvan.
„Eg er hér!“ svaraði rödd frá himni.
„Hvar eruð þér?“
„í varðturni mínum.“
„Hvað hafizt þér þar að?“
„Ég horfi á himininn.' ‘
„Getið þór ekki komið niður til okkar?“
„Er það nauðsynlegt?"
„Já.“
„Hvers vegna?“
j,Þér þurfið að segja okkur, um hvaða lönd
hreiddargráðan liggur.“
„Það er næsta auðvelt/ ‘ svaraði Paganol.
„l'.n þjg þurfið ekki að. hrekja mig niður . til
1 hkar þess vegna.‘ ‘
„Ágætt. Segið okkur þá það, sem okkur fýsir
a‘ð vita.“
„Þegar við höfum farið meðfram 37. breidd-
Vorið
argráðu austur yfir þvera Ameríku, liggur hún
yfir Atlantshafið.“
„Þetta vitum við.“
„Þar næst liggur hún um eyna Tristan.“
„Ágætt, og svo?“
„Því næst liggur hún tveimur gráðum sunnan
við Góðvænishöfða.‘ ‘
„Og svo?“
„Yfir Indlandshafið."
„Og svo?“
„Næst snertir hún Amsterdam-eyjaklasann."
„Áf ram.‘ ‘
„Næst liggur liún um fylkið Viktoría í Ástral-
íu.“
„Haldið áfram.‘ ‘
„En þegar Ástralíu sleppir. . . “
Prófessorinn lauk ekki við setninguna. Hvers
vegna hikaði landfræðingurinn? Yissi haíin ekki
meira um hina 37. breiddargráðu? Jú, en í sama
bili lieyrðist hrópað á hjálp ofan úr trjákrón-
unni. Glenvan og vinir hans fölnuðu og litlu
hver á annan.
Hafði prófessorinn dottið niður úr trénu?
Wilson og Mulrady voru þegar viðbúnir að
koma prófessornum til lijálpar, þegar langur og
grannur mannslíkami kom í ljós. Paganel hrap-
aði grein af grein og reyndi árangxrrslaust að
ná handfestu. Var hann lifandi eða dauður?
Því var ekki hægt að svara, og liann hefði ef-
laust lirapað í beljandi vatnsflauminn, ef liinn
liraustlegi armleggur majórsins hefði ekki stöðv-
að liann á fallinu.
„Ég stend í mikilli þakkarskuld við yður,
herra majór,‘ ‘ mælti Paganel, eins og ekkert
hefði í skorizt.
„Hvað kom fyrir yður?“ spurði majórinn.
„Hafið þér nú aftur orðið viðutan?"
„Já,“ mælti Paganel, og röddin var nokkuð
óstyrk. „Já, hugsunarleysi af lakasta tagi.“
„Hvernig var þvi liáttað?“
„Við höfum farið villtir vegar, og við förum
það enn. Við erum á bandvitlausri leið.“
„Gerið svo vel að skýra þetta nánar.“
„Glenvan, majór, líóbert! Hlýðið allir á mál
mitt,“ lirópaði Paganel. „Við erum að leita að
Grant skipstjóra þar, sem liann alls ekki er.“
„Hvað eruð þér að segja?‘ ‘ kallaði Glenvan.
„Ég er að segja það, að við erum að leita að
Grant skipstjóra þar, sem liann ekki er og hef-
ur aldrei verið.“
199