Vorið - 01.06.1973, Blaðsíða 4

Þokukóngurinn
ÆVINTÝRI
SÍÐARI HLUTI.
Mynd: Katrín Briem
Gamli maðurinn þarna við eldinn er
þokukóngurinn, en gamla konan, sem þú
sást fyrsta kvöldið er móðir jörð, og við
erum dætur hennar. Eg ætla nú að gefa
þér aðra brjóstnál, miklu fallegri. Þú get-
ur sagt, að þú hafir fundið hana. I dag
má ég ekki segja þér meira. En gættu
tungu þinnar. Þá skaltu seinna fá að vita
meira. Flýttu þér nú heim áður en for-
eldrar þínir sakna þín.“
Morguninn eftir vildi Tíó helzt trúa því,
að allt, sem fyrir hana hafði borið, væri
draumur. En silfurnálin á brjósti hennar
bar vitni um hið gagnstæða.
En merkilegt var það, að heima fannst
henni allt vera sér ókunnugt og óviðkom-
andi. I ríki þokukóngsins féll henni svo
vel, bæði þegar hún lék sér í klettunum
með dætrum móður jarðar, og eins þegar
hún fór með þeim til herbergja þeirra
niðri í jörðinni. Hún læddist oft á nótt-
unni til að hitta vinkonur sínar, sem hún
unni.
Dag eftir dag varð hún meir og meir
fáskiptin og dreymandi. Hún þráði næt-
urnar, því að þá fannst henni hún geta
lifað eðlilegu lífi.
Hún var mjög falleg stúlka. Það voru
því ekki fáir ungir menn, sem báðu henn-
ar. En henni var sama um þá alla. Þó var
það um síðir, að hún fór að vilja foreldra
sinna og lofaði að giftast unga mannin-
um, sem hún Tiitti fyrst, þegar hún kom
heim. En foreldrar hennar unnu þeim
manni eins og hann liefði verið sonur
þeirra.
Eftir brúðkaupið tóku ungu hjónin við
búinu, þar sem að þau gömlu voru ekki
orðin fær um að stjórna því.
Ari síðar eignast Tíó litla elskulega dótt-
ur. En þó að hún elskaði barn sitt mikið,
gat hún þó ekki yfirunnið þrá sína eftir
þokuríkinu. Hana langaði til að skjótast
þangað við og við, en hún þorði ekki að
fara frá barninu.
En þegar barnið var orðið 7 ára, gat
hún ekki frestað því lengur. Hún blés í
nálina, og var svo komin til þokukóngsins
á svipstundu.
Dætur móður jarðar tóku henni mjög
fagnandi. Tíó sagði þeim grátandi, að hún
hefði ekki getað komið fyrr, þó að hún
hefði liðið kvalir af þrá til þeirra.
„Þokukóngurinn Verður að hjálpa okk-
ur,“ sögðu þær. Og þær báðu Tíó að koma
aftur eftir tvær vikur og taka þá barnið
með sér.
Tíó loíaði því, svo framarlega að henni
væri það mögulegt.
En þegar að því kom, svaf barnið svo
vært við brjóst föður síns, að hún gat ekki
fengið sig til að vekja það. Hún fór því
4
VORIÐ