Vorið - 01.06.1973, Blaðsíða 32

lega áfanga, og nú virtist leiðin vera greið áfram.
En hvort átti að halda?
Það var farið að elda aftur, og flóttamennirn-
ir liertu gönguna inn á milli fjallanna. Stundum
klifruðu þeir upp snarbrattar brekkur, en liina
stundina héldu þeir undan brekkunni og loks
námu þeir staðar á tindi einum allháum. Sólin
var komin upp, og það var þvi liægt að átta sig
á hvar komið var.
En í sama bili bárust að eyrum þeirra liryllileg
óhljóð. Maoríarnir liöfðu orðið varir við hvarf
þeirra, en koinu um leið auga á þá uppi á tindin-
um.
Villimennirnir við fjallsræturnar öskruðu og
ýldu eins og vitstola menn, og Glenvan fannst
kalt vatn renna milli skinns og hörunds. Mundu
þessir fótfráu villimenn ekki ná þeim innan
skamms?
„Áfram! Áfram!“ kallaði liann.
„Nei, nemum staðar, Glenvan, lítum á! “ mælti
Lindsay og benti á villimennina fyrir neðan. I’eir
lireyfðu sig ekki úr stað. Þeir öskruðu og góluðu
og sveifluðu byssum sínum og sverðum. En þeir
hreyfðu sig ekki um eitt fet.
Iívað gat það verið, sem hélt þeim svo í skef juni ?
Allt í einu kallaði Róbert: „Tabu! Tabu! Við
erum hjá gröf Kara-Tetes.“
Og þannig var ]>ví í raun og veru farið. Þarna
efst uppi á tindinum var gröf höfðingjans. Plótta-
mennirnir gengu upp á efsta tindinn, og greifinn
ætlaði að ganga inn í gröfina, en hörfaði þá
skyndilega aftur á bak og kallaði: „Maður!
Maður!“
„Maður!“ endurtóku allir liinir.
Þeir héldu samt inn í gröfina. Þar sat maður á
steini og virtist vera í undirbúningi með að eta
morgunverð sinn. Vegna þess, hve þarna var
skuggsýnt, var ekki hægt að grcina andlitsdrætti
lians, og Glenvan var að því kominn að spyrja
liann, hver liann væri, þegar þossi ókunni náungi
mælti, eins og ekkert væri um að vera:
„Velkominn, herra greifi! Morgunverðurinn lúð-
ur yðar!“
Þetta var auðvitað hinn týndi Paganel. Honum
var nú fagnað með slíkum innileik, að við lá, að
lífið væri kramið úr honum með vinahótum og
fagnaðarlátum.
Nœsti Tcafli heitir:
PAGANELSFJALLIÐ.
Er ósæmilegt aó reykja í viðurvist annarra?
framh. af bls. 17
þarf allt að stefna. Reykingamenu anda
ekki reyknum frá sér inn í neina geyma,
heldur púa þeir honum framan í allt og
alla. Fólk þyrfti að geta fallizt á, að það
sé ósæmilegt að reyltja þar sem annað fólk
er viðstatt og sérstaklega í viðurvist ó-
kunnugra. Það ætti vitanlega enginn að
leyfa sér að eyðileggja andrúmsloftið fyr-
ir öðrum; það samræmist tæpast góðum
þjóðarvenjum. Og þegar nú hefur sannazt
að dvöl fólks í reykfylltum vistarveruni,
þó það reyki ekki sjálft, veldur oft alvar-
legum sjúkdómum, sem jafnan fara versn-
andi hjá þeim, sem þeir einu sinni hafa
náð tökum á, er engum blöðum um það að
fletta að slíkt má ekki viðgangast. Það er
nógu langt gengið að fólk eyðileggi sína
eigin heilsu, vitandi vits og af fullum skiln-
ingi, þó því leyfist ekki einnig að fara
eins með annað fólk, sem ekkert hefur til
saka mmið. Almenningsálitið er aflið, sem
getur hindrað þetta. Sú stund hlýtur að
nálgast, að það komi til liðs við þann mál-
stað, sem berst fyrir að firra fólk þeim
ógnum, sem af sígarettureykingum stafa
Spjöld sem stendur á: „Bannað að hrækja
á gólfið“ eru úr sögmmi; þau eru ekl<i
lengur nauðsynleg. Spjöld með áletrun-
inni: „Reykingar bannaðar’" munu einnig
hverfa, vegna þess að almenningsálitið
hlýtur að koma til hjálpar, svo að þeirra
gerist ekki heldur þörf.
Bj. Bj.
Kennarinn: „Getur þú sagt mér það Jens litUi
hvaða fjögur orð smábörn nota mest?“
Jens: „Það veit ég ekki.“
Kennarinn: „Alveg rétt. Þú mátt fara i sætið/
32
VO Rl®