Vorið - 01.06.1973, Blaðsíða 26

JULES VERNE
Grant skipstjóri og börn hans
TUTTU'GASTI OG NÍUNDI KAPlTULI
Meðál mannæta.
Karlmennirnir voru allir orönir svo uppgefnir
af undanfarandi erfiði, að þeir þörfnuðust hvíld-
ar sem fyrst. 3>eir fundu hellisskúta skammt fríi
ströndinni, og þar ákváöu þeir að láta fvrir ber-
ast um nóttina. Á meðan Paganel athugaði landa.
bréfið og gerði á því ýmsar mælingar, var fram-
reiddur fátæklegpir kvöldverður, og neyttu allir
hans með góðri lyst. Paganel lagði til, að farið
yrði oftir ströndinni, en forðazt að loggja loið
sína lengra inn í landið.
Næsta morgun var svo lagt af stað, og þegar
komið var fram lijá klettunum við landgöngu-
svæðið, varð vegurinn greiðfærari. Þarna bar
margt nýstárlegt fyrir auga, meðal annars alls
konar fáséð dýr, svo sem strútstegund eina, er
nefnist „Kivi“ og mjög torvelt er að fá flutta
lifandi til Evrópu. Þotta er afar skringilegur
fugl, bæði vængjalaus og stélaus. Paganel lang-
aði mjög til að geta tekið þá með sér, og náði
hann loks tveimur fuglum, batt þá samau og
kvaðst ætla að gefa þá dýragarðinum í París.
„Gjöf frá prófessor Paganel." Ilann sá þegar
í anda þessa áletrun yfir búrum þeirra í dýra-
garðinum.
Um kvöldið var numið staðar hjá runnum
nokkrum, en af ótta við mannætur þorðu ferða-
mennirnir ekki að kveikja eld.
Nóttin var niðdimm. Svartaþoka lá yfir land-
inu, og’nú voru allir í fastasvefni, nema Wilson
og majórinn, sem voru á verði. Það kom í þeirra
hlut að vaka fyrstu varðtíðina. Þeir lágu hvor
sínum megin við runnann og urðu lengi vel ekki
neins varir. En skyndilega heyrði Lindsay óljóst
HANNES J. MAGNÚSSON þýddi
þrusk á bak við sig, eins og eitthvað dýr væri að
nálgast þá í hægðum sínum.
„Gætið yðar, Wilson. Það er eitthvað á ferii
þarna,‘ ‘ hvíslaði hann.
Ilann var varla búinn að sleppa orðinu, þegar
skerandi blístur barst að eyrum þeirra. Á svip-
stundu hafði þeim félögum verið komið í bönd
og kefli stungið í munn þeirra. Áður en hinir
höfðu liaft tækifæri til að skjóta úr byssum síu-
um, höfðu þeir hlotið sömu meðferðina.
Svo óheppilega liafði viljað til, að ferðafólkið
liafði tekið sér náttstað fast við bækistöð villi-
mannanna, en vegna myrkursins höfðu Jieir ekki
orðið jieirra varir. Koma ferðafólksins Iiafði þó
ekki farið framhjá mannætunum, en þcir voru
svo forsjálir að bæra elcki á sér fyrr en hinir
voru sofnaðir.
Þessi árás átti sér stað nálægt lítilli á, og þeg-
ar dagur rann næsta morgun, lögðu Maoríarnir
báti sínum að árbakkanum og sigldu með lierfang
sitt lengra inn til landsins.
Bátnum var róið með átta árum, en einn maður
stóð í afturstafni og stýrði. Pöngunum var komið
fyrir í miðjum bátnum, og voru þeir bundnir á
fótum, en fengu að hafa lausar hendurnar. Kon-
urnar voru þó látnar ganga alveg lausar.
Maður sá, sem virtist liafa þarna forystuna, var
þreklegur Maoríi með dýrslegt augnaráð. Hann
bar það með sér, að liann var* vanur að liafn
mannaforráð, einnig bar líkamsskreyting lians
vott um, að liann væri meira on óbroyttur Maoríi-
Eigi alllangt frá honum sat liópur hermanna af
lægri stigum, allir með alvæpni, og sumir báru
ógróin sár.
Ilöfðinginn liét Kai.Kumu, sem á nýsjálenzku
þýðir „sá, sem etur óvini sína.“ Hann var kempu-
legur, en með grimmdarlegt yfirbragð, enda liafði
hann aflað sér mikillar frægðar sem hermaður.
Úrslitabaráttan tim yfirráð landsins milli Eng-
26
VORIÐ