Vorið - 01.06.1973, Blaðsíða 12

Ég þorði varla að hreyfa mig, en — sjáðu til — nú er ég orð- Ji
inn svo hræðilega dofinn í fætinum!“
Dalli stökk þegar á fætur, lafhræddur, og leit upp. Og hátt >
uppi yfir höfði sér sá hann það einkennilegasta, sem hann hafði i
nokkurn tíma séð. Það var löng slanga, sem hreyfðist til og frá; ?
einnig sá hann tvö stór, lafandi eyru og gríðarstórt höfuð með \
tveimur litlum gáfulegum augum, og þá skildi veslings dverg- 5
urinn, að þetta var hið einkennilega dýr, sem hinir dvergarnir í
höfðu verið að vara hann við. Já, nú mundi þetta stóra dýr éta 5
hann með húð og hári! En fíllinn, . því að auðvitað var þetta f
hann, ætlaði alls ekki að éta dverginn. Þvert á móti hneigði $
hann sig kurteislega og sagði: J
„Ég er Frikki fíll.“ j
„Ó . eh . það er ánægjulegt,“ sagði Dalli með titrandi 5
röddu. „Ætlarðu nú að éta mig?“ i
„Éta þig?“ spurði Frikki og rak upp stór augu. „Hvernig ?
getur þér dottið það í hug? Ég vildi aðeins spyrja þig, hvort þú \
vildir gera svo vel að ná þessum þyrni úr fætinum á mér. Ég j
verð að ganga með hann í fætinum allan daginn, og það er \
heldur sárt, skal ég segja þér.“ i
„Auðvitað,“ sagði Dalli . „Auðvitað, Frikki. Lyftu bara J
fætinum svolítið upp.“ |
Fíllinn lyfti særða fætinum mjög varlega, og Dalli sá hvar \
þyrnirinn sat fastur í honum. Dalli fór að toga í hann af öllum <[
kröftum. En það vildi ekki ganga greiðlega. Dvergnum varð )
mjög heitt af þessu mikla erfiði og fór því úr jakkanum sínum. i
„Æ, það ætlar líklega ekki að takast, væni minn,“ sagði i
fíllinn vonsvikinn. „Hendur þínar eru líka svo ákaflega litlar. ][
Æ, æ, hvað þetta er sárt.“ <[
Og af því að þyrnirinn stakk svo sárt, tók fíllinn að hljóða \
12
VORIÐ