Vorið - 01.06.1973, Blaðsíða 14

„Hjálp, hjálp!“ hrópuðu þeir. „Þetta úrþvætti er áreiðan-
lega búið að rífa veslings Dalla í sig.“
En Dalli var sprelllifandi. Hann hló til hinna dverganna og
fór þegar að gera við þakið á húsinu sínu. Og af því að Frikki
fíll hafði komið með svo stóra byrði af greinum, varð svo mikið
eftir af þeim, að þær nægðu líka til viðgerðar á öðrum hús-
þökum. Og dvergarnir, sem stóðu álengdar og horfðu á, sáu,
að þessi stóri fíll var reyndar mjög svo vingjarnlegt dýr. Þeir
komu nú nær, einn eftir annan, til þess að geta virt Frikka fíl
betur fyrir sér.
Frikka fíl féll sérlega vel við dvergana.
„Drengir,“ sagði hann. „Má ég koma og búa hjá ykkur?
Mér finnst ég vera svo einmana í skóginum. Ég verð alltaf
reiðubúinn að hjálpa ykkur eftir beztu getu.“
Þetta fannst dvergunum ágæt uppástunga. Og Frikki fíll
varð kyrr í dvergaþorpinu og bjó þar eftir þetta. Hann varð
mikill vinur dverganna. Og nú var enginn þeirra framar hrædd-
ur við hann.