Bjarmi - 01.02.1909, Blaðsíða 5

B J A R M I
13
v'ð sjúklingana um frelsarann og reka
það erindi lians, að leiða menn til
guðs?
Þá er það hjálp við fátœka. Það
ei' næsta sporið, og það er konum
svo eðlilegt starf. Ef sjúklingurinn á
heima á fátæku heimili, þá er það
svo fjarska margt, sem þarf að gera.
Og í Postulasögunni (9, 36) er líka
sagl frá konu, sem er lyrirmynd allra
þeirra kvenna, sem guð uppvekur til
þess að lilynna að þeim, sem við skort
eiga að búa, sem lílið liafa til fata
°g matar (Dorkas).
það er oft sagt, að sá, sem rekur
h’úhoðserindi, eigi hvorki að koma
með löt né peninga. En guðs orð
hendir á all annað. En líklega koma
niisfellurnar af því, að gjöfunum hef-
ii' ekki verið útbýtt hyggilega, starfið
ekki verið rækt með bæn í cinrúmi,
svo guð gæli gefið leiðheiningu. Það,
sem stendur í Posl. 9, 36 er óbein-
línis sterk hvöt til vor um það, að
hjálpa fátækum og gefa ölmusur. Vér
höfum þar skýr orð guðs fyrir því,
nð hjálp við fátæka er starf konunn-
ur, þegar ,uð kallar hana til þess,
þegar það er hans verk ag að Iians
vilja, enda þótt kcnan verði þá að
lara út fyrir hinn takmarkaða verka-
bring heimilisins.
I5á er það krisiinboðsstarfið. í Lúk.
8, 1—3 er sagl frá liinu fyrsta krist-
niboðsfélagi kvenna. IJað hefir ekki
verið neinn hægðarleikur fyrir konur
a þeim dögum, að ganga á þann hátt
1 Þjónustu drottins vors og frelsara,
Þjóna lionum og veita honum af cig-
l|m sínum, eins og þær konur gerðu.
I>að hefir kostað þær mikla baráttu
°g mörg tár að fylgja Jesú og þjóna
honum, yfirgefa heimilin og leggja
svo margt undir liöfuð. Og sjálfsagt
hafa þær orðið að þola margan á-
fellisdóm og margt háðsyrðið. En
það, sem sagt er um þessar konur,
er oss öllum hin liezla leiðbeining.
Pað sýnir að hið fagra kristinboðs-
starf er líka hlutverk konunnar.
En guðs orð segir oss meira. Pað
segir oss, að guði hafi lika unt oss
konunum þess, af sinni óransakanlegu
speki og kærleika, að laka þált í hinu
yndislegasta og f'egursta staríi, sem til
er: Iioðnn fagnaðarerindisins.
Vér vitum, að þegar Jesús reis upp,
þá var það kona, sem fékk leyfi til
þess, fyrst allra, að ílytja upprisu-
fjoðskapinn. Og undarlegt má það
þykja, að María Magdalena var til
þess kjörin, sem svo margir nú á
dögum sjá svo mörg lýtin á, þó ó-
skynsamlegt sé. í Post. 18, 2 verða
fyrir oss hjón, Aquilas og Priscilla,
Hjá þeim dvaldi Páll langán tíma og
í 18, 26 stendur, að þau liafi tekið
Apollo að sér og úllistað ýtarlega fyr-
ir honum orð guðs.
Pað væri nú engin ástæða til, að
veita þessum hjónum sérstaka eftir-
irtekt, því það lífur út fyrir, að þau
liafi verið barnlaus — ef ekki !>æist
það greinilega í Róm. 1(5, 3—6, hvers
vegna þau eru nefnd. Par segtrPáll:
»Heilsaðu Priscillu og Aquilasi, sam-
verkamönnum mínum í Jesú Kristi«.
rau liafa því hæði verið prédikarar,
og svo hælir liann við: »Þau hafa
lagt líl’ sill í hætlu sakir míns lífs,
sem ekki einungis ég volta þakkir,
heldur og allir söfnuðir heiðingjanna«.
Af þessu má sjá, að þau hafa bæði verið
atkvæða krislniboðar, liafa starfað svo
mikið í þjÖnustn drotlins, að allir
söfnuðir heiðingjanna áltu þeitn þakk-
ir að gjalda.
En á þvi riður í allri þjónustu drott-
ins, að menn gangi fram í auðmýkt
tyrir augliti hans, eða séu samlyndir
i drotni. Ósamlyndið er ljós vottur
þess, að auðmýklina vantar. Pvi segir
Páll í Fil. 4, 2: »En Evódíu og
Syntykku áminni ég, að þær séu sam-