Bjarmi - 01.12.1919, Blaðsíða 8

184
B JARMI
Kvöldsálmur.
(Sálmab. nr. 533).
Stefán Guðmundsson.
rjUt j —ind— —0 -—>
P- :: g; s J — —0 — — ' * 0 í —0'— * - 0 —0 p » 0 0
kyrt og liljótt; oss aft - an-kyrð-in boð - ar Jlund og býð - ur
*• :* P g r -H v—*- —fr -
'■ 1—' - . ? ’ 1 * ■ •.. * f * * —ir -t é -A
sögðu þær, ef einhvern tíma slóð á
verkefni fyrir þær, eða þær voru
gestir einhversstaðar og þóttust of
lengi hafa selið auðuin höndum.
Starfsgleðin var orðin þeim lífsnauð-
syn, er þær gátu ekki verið án. Gleði-
hæfileiki þeirra hafði heldur ekki
verið svæfður í allskonar óeðlilegu
dekri og fánýtum gleðskap, heldur
hafði hann rult sjer braut og þrosk-
ast í barállu og örðugleikum lífsins,
og skemtanir þær, er hvorki kost-
uðu silfur eða gull, höfðu prýtt hann
og fágað. — Jeg mætti einu sinni
gamalli konu, hún var eftir aflokið
dagsstrit að reka kvikfje í næturhaga,
á göngu sinni bjelt hún á sokk og
var að prjóna. Jeg tók eftir þvi, að
gamia konan var smátt og smátt að
brosa. »Af hverju liggur svona vel á
þjer ?« sagði jeg við hana. »Sjerðu ekki
blessaða sólina«? mælli hún. Jú, hún
var þarna eins og eldhnöttur út við
sjóndeildarliringinn og var að ganga
til viðar. Blæjalogn var á, og kvöld-
kyrðin var töfrandi. Þetla sá og fann
gamla konan, þess vegna varð erfið-
ið henni langtum ljettara, og bros
ljek henni á vörum. Guð einn veit,
hvað svona hrein og óblandin gleði
getur gjört menn sæla og lyft þeim
hátt mitt i umsvifum hins daglega
lífs.
Sje starfsgleðinni einhversstaðar að
hnigna meðal okkar, þá verður um
fram all að vekja hana til lífsins,
því að hún hefir í för með sjer alla
sanna gleði og hamingju.
Látum ekki gleði Drottins, þegar
hún kemur að leita að mynd sinni