Bjarmi - 01.12.1919, Side 12

1S8
B J A R M 1
dagslielgislepjumenn og mormónar.
Skynsemistrú og mormónatrú, ka-
þólsku og heimatrúboð, trúleysi, efa-
sýki og jeg veit ekki hvað jeg á að
telja. Og allt er þetta í skjóli þjóð-
kirkjunnar, þessarar rúmgóðu þjóð-
kirkju, sem nú er verið að gylla
burstirnar á, en þelta er ekki kirkja,
þetta er nokkurs konar rúm eða rjelt-
ara sagt jlalsœng, þar sem allir menn
og allar skoðanir geta rúmast í, liátt-
að og sofið saman. Kirlcjiiy/irvöldin
ri/a niðar Uilherskan skilning á lcrist-
indóminum, neita i toðnum orðum,
meyjarfœðingu og guðdómi Krists,
synda/atli og endurlausn og glötun* *.
Svona er allt á tjá og tundri í kirkj-
unni. Og hvað höfum við svo að
gjöra með þjóðkirkju, sem er allt og
ekkert?« — —
En Helga, sem er gestkomandi hjá
bónda, þykir þrápdur altaf þröng-
sýnn, og í samræðum þeirra fjelaga
leiðir höf. sitt af hverju fram á sjón-
arsviðið, einmilt því sem nú er uppi
á teningnum með þjóð vorri, og að
því leyti er sagan verð Iesturs, enda
þólt hvorugur bendi á nokkur ráð
er að gagni mætli koma til endur-
bóta.
Seinasta sagan í bókinni, og sú
állunda í röðinni, er saga af »sálu-
sorgara« og sjúklingi. Rannveig er
ekkja, sem hefir barist fyrir barna-
hóp ein síns liðs, frá því er maður
hennar dó, en þá voru börnin í
ómegð. Rannveig liggur banalegu
sína. Sonur hennar, uppkominn, sæk-
ir sóknarprestinn, sjera Svein, til þess
að tala við móður sína. Samtal prests-
ins og Rannveigar er að mörgu leyti
eftirlektarvert, og síst er að furða
þótt þeir rnenn, sem eigi hafa átt
Nikódemus, er ekki gott að segja, en par
er ólíku saman að jafna.
* Lelurbreyting hjer.
kost á að kynnast öðruvísi preslum,
en sjera Sveini þessum og hans lík-
um, hafi litla trú á starfsemi presta
yfirhöfuð.
Likræðan, sem preslur heldur yfir
moldum Rannveigar er löng og end-
ar á þessum orðum: — »En vjer
stöndum og horfum á strauminn,
sem bar hana hjeðan, horfum á hann
og berumst með honum út í óviss-
una, — vjer berumst með straumn-
um«.
Það er öll huggunin! Manni virðist
höfundurinn gjöra helst til lilið úr
prestinum, sem annars kemur góð-
lállega fyrir sjónir; það er ekki útlit
á að höfundur hafi kynnst sannlrú-
uðurn presli, áhugasömum manni,
sem bæði getur og vill »leggja smyrsl
á lífsins sár«, því enginn efar að
Guðmundur Friðjónsson gæti auð-
veldlega lýst þvílíkum manni, engu
siður en þessum langorðu heimspeki-
legu þyljendum, eins og t. d. sjera
Sveini. Óskandi væri að fá belra
bragð næst. G. L.
In memoriam centenariam Jón
Þorláksson 1744 — 1819 — 1919.
Dánarminninq. Æfisaga, ljóðmæli og
lleira. Rvík 1919.
í haust sem leið, 21. okt., voru
100 liðin frá andláti síra Jóns þor-
Iákssonar frá Bægisá, og í minningu
þess er rit þetta gefið út. Dr. Jón
þorkelsson hefir valið efnið, en Sig-
urður Iíristjánsson kostað útgáfuna
og hvorugur neitt til sparað að bók-
in yrði minningu síra Jóns samboð-
in.
Fremst er æfisagan, eftir Jón Sig-
urðsson, prentuð áður í Ijóðabók J.
Forl., II. b., Khöfn 1843, með við-
aukum eftir dr. J. í*. F*á er úrval
kvæða J. t’orl., latínukvæðin tekin
með. Kaflar úr Messíasarkviðu Klop-
stocks og Paradísarmissi Miltons með