Bjarmi - 01.10.1924, Síða 5

B JARM I
161
að gera það besta sem maður getur,
hvert sem viðfangsefnið er, er það
eina sem rjett er, og með minna get-
ur maður aldrei verið ánægður.
Æf sjál/an þig til guðhrœðslu, skrif-
ar Páll postuli vini sfnum og sam-
verkamanni, Tímóteusi (I. tím. 4, 7).
Á hann þar sjálfsagt við, að nota
rækilega Guðs orð, bænina og hina
heilögu kvöldmáltíð Drotlins, eða þau
náðarmeðul er heilagur andi vinnur
með verk sitt í sálum vorum. Sú á-
minning þarf að koma til allra og
á öllum tímum og þá einnig til vor.
Góðir söfnuðir, trúir kennimenn, góð
heimili, kristileg umhverfi eða bygð-
arlög, sem maður býr í, alt þetta
getur verið mikil hjálp fyrir mann
að ná sannri þroskun í sannri guð-
rækni, en það verður þó langmest
komið undir vilja vor sjálfra, hversu
heill hann er, og áhuga vorum, hin-
um persónulega, hversu heitur hann
er, ef þessu á verulega að verða
framgengt.
Siður var það úti á íslandi í fyrri
daga, og er ef til vill sumstaðar þar
enn, að sjómenn höfðu bæn, hver
persónulega út af fyrir sig, um leið
og ýtt var úr vör. í*á er skipinu hafði
verið snúið við til hafs og var vel
komið til gangs, undir árum eða segl-
um, tók formaðurinn ofan hattinn og
sagði: »Drengir, við skulum lesa!«
Tóku þá allir ofan hattana og var
haldið áfram góða stund i þögulli
bæn, eða þar til að formaðurinn sagði:
»Guð gefi oss öllum góðar stundir!«
Setti hann þá um leið upp hattinn
og svo gerðu allir skipverjar um leið
og þeir höfðu tekið undir, eða svar-
að með venjulegum orðum, kveðju
formannsins. Ekki var þetta formið
eitt, um það þykist jeg viss vera.
Sjómennirnir höfðu þarna guðræknis-
stund um leið og lagt var út á djúp-
ið. Svipaður siður var upp til sveita,
að bæn var höfð, er lagt var af stað
í ferð, eða að farið væri til kirkju.
Bænaraðferðin var hin sama og hjá
sjómönnunum, að hver og einn hafði
sína persónulegu bæn út af fyrir sig.
Þetta var heldur ekki formið eitt.
Fólkið var í guðrækilegum hugleið-
ingum og bað. Og bænarefnið, sem
jeg þó aldrei forvitnaðist um hjá öör-
um, tel jeg víst að verið hafi í alla
staði kristilegt og rjettmætt.
í bæninni sem öðru er frelsarinn
sjálfur hin stærsta fyrirmynd og feg-
ursta. Faðir fyrirgef þeim því þeir vita
ekki hvað þeir gera. Svo hafði eng-
inn áður beðið. Drottinn lát þá ekki
gjalda þessarar syndar. (Post. 7, 60).
Þannig bað píslarvotturinn fyrsti um
leið og hann var grýttur til bana.
Bæn hans hin fagra er endurhljómur
eða bergmál af óviðjafnanlegu bæn-
inni meistarans sjálfs. Einhver hefir
sagt að bæn Stefáns hafi gefið kristn-
inni Pál postula. Páll, er þá var ung-
ur rnaður og nefndist Sál, var sem
sje viðstaddur og geymdi yfirhafnir
þeirra er ódáðaverkið frömdu (Post.
7, 58). Hann var því heyrnarvottur
að bæn Stefáns. Er það fyllilega senni-
legt, að postulanum er síðar varð,
hafi þótt bænin stórkostlega merkileg
og að frá því augnabliki hafi hann
ekki verið samur maður og hann áð-
ur var.
Og vitanlega er leyndardómur guð-
hrœðslunnar mikill: Hann sem opin-
beraðist i holdi, var rjetllátur i anda,
birtist englum, boðaðar með þjóðum-,
var trúað á i heimi, var hafinn upp
i dýrð. (I Tím. 3, 16). Parna er post-
ulinn, kristilega þroskaður og mitt í
starfinu og stríðinu fyrir Guðsríki í
guðrækilegum hugleiðingum. Bæði
hann og aðrir minna oss á, að Krist-
ur, í dýrðinni og við hásæti föðurs-
ins, biður fyrir oss. Bænin sú er ekki
til þess, ef maður má svo segja, að