Bjarmi - 01.10.1924, Qupperneq 11

BJARMI
167
er kaltl Þá mundu aumingjarnir öf-
unda mig af hlýja klæðnaðinum, og
ekki hugsa um neitt annað«.
Fangar, sem stóðu öðru megin á
ganginum, heyrðu þetta. Óðara var
það bljóðbært meðal fanganna. f*að
hrærði þá að hugsa um að wungfrú-
in þeirra« færi á mis mið hlýindin
þeirra vegna, af því hún vildi ekki
að henni liði betur en þeim.
f*að urðu miklir fagnaðarfundir
með henni og Kakola-föugunum, sem
ljetu umsjónarmann sinn afhenda
henni ferðatösku, er þeir höfðu búið
til handa henni, Sömuleiðis stigvjelin
frá Forsberg og sitthvað fleira smá-
vegis af minningagjöfum.
Hún gladdist yfir gjöfunum þeirra,
en meira þó yfir því, að umsjónar-
maðurinn sagði henni frá stakka-
skiftunum, sem maðurinn, er hún
heimsótti fyrsta daginn, sem hún
kom til Kakola, hafði tekið. Hann
var orðinn auðsveipnin sjálf, og hafði
beðið fangavörð og fangelsisstjóra
fyrirgefningar.
Forsberg var einn á meðal Síberíu-
faranna. Matthilda vildi vita, hvort
hann væri hinn sami og þegar þau
töluðust síðast við. Hún sá fljótt að
svo var. Svipur hans bar þess vott-
inn. Hann vitnaði djarflega um trú
sína og einn af fjelögum hans var
þegar snortinn af orðum hans og
breytni.
Hann sagði meðal annars: »Fyrir
einni viku hefði jeg svarið fyrir að
nokkur maður þyrði að vera einn
með Friðrik Vilhelm Forsberg, —
sem einhverju sinni var nefndur
»Austur-botna-voðinn« — hvað þá
heldur ung stúlka. Jeg varð öldungis
forviða þegar jeg heyrði að þjer
vilduð aldrei hafa fangavörð með
yður, — og það hefir farið fyrjr mörg-
um öðrum, eins og fór fyrir mjer, —
þegar við sáum hvað þjer voruð ó-
hræddar, fengum við trú á trúarbrögð-
unum yðar«,
Hún heimsótti hann nokkrum sinn-
um. Oft sagði hann: »Það verður
mjer ósegjanlega erfitt að kveðja yð-
ur. En« bætti bann við, »jeg veit að
yður verður einnig erfitt að kveðja
mig. Jeg hefi hugsað mjer að það sje
fyrir yður, eins og fyrir móður, sem
kveður börn sín í hinsta sinn«.
Og tvítuga stúlkan samsinti þá
hugsun hans. þannig væri það. »En,
Forsberg! Þeir, sem trúa á Jesúm
Krist, kveðjast aldrei í hinsta sinn.
Þeir eiga eftir að hittast heima á sæl-
unnar landi, þar sem sorgin þekkist
ekki, og þar fá þeir að dvelja sam-
an um alla eilifð«.
Fangi einn sagði við hana: »Jeg
er nú orðinn roskinn maður, en þaö
hefir enginn maður auðsýnt mjer
verulega velvild nema þjer«. Hann
sagði henni söguna sína og hún var
næsta raunaleg. Föður sinn þekti
hann ekkert, móður sína misti hann
á ómálgaaldri, hjá vandalausum ólst
hann upp í hirðuleysi og kærleiks-
leysi, án þess að heyra nokkru sinni
hlýlegt orð, en blót og klúryrði ljetu
daglega í eyrum barnsins, og hann
varð vondur maður, mikið vegna
þess, að hann þekti ekkert gott, hafði
ekki hugmynd um að það væri nokk-
urs staðar til.
Angmassalik
og kirkjumál Grænlands.
(Niðurl).
Fegar sra Rúttel hvarf heim til
Danmerkur 1904, kom annar prestur,
Chr. Rosing af dansk-grænlenskum
ættum. Var hann talinn efnilegastur
af 200 fræðurum á vesturströnd Græn-
lands, og hefir sýnt nú i 20 ár, að