Bjarmi - 01.10.1971, Síða 7

og ég mun veita yður hvíld.“
Einn steinburðarmannanna
staldrar við og hlustar, áður en
hann á ný axlar steininn þunga,
sem á að byrgja gröf hins dána
bróður. Erfiði og þungar byrð-
ar, líkamlega og andlega, eru
engum heiðingja óþekktar. Hve
ljúft er að mega segja þeim
„söguna af Jesú, er sjálf mín
björgun er.“
Næsti áfangastaður er á veg-
inum til Teltelli. Þangað er bor-
in dauðvona kona. Augun eru
svo sokkin, að augnatóftirnar
gína við eins og djúpar holur.
Húðin er skrælþurr og vart unnt
að finna æðar til að gefa i
vökva, en það eitt má í flestum
tilvikum verða til bjargar kól-
eru-sjúklingi. Blóðið er eins og
storknað og margsinnis verður
að leita að nýrri æð. Flöskurn-
ar, sem vökvinn drýpur úr, eru
hengdar í tré, og konan hvílir
í skugga þess. Skömmu síðar
opnar hún augun og kveinkar
sér. Við það hleypur til lítil
hnáta, kastar sér á hnén og tár-
in renna af vöngum hennar nið-
ur á andlit hinnar sjúku. ,,Æ,
amma mín, þú mátt ekki deyja“,
hrópar hún aftur og aftur. Við
drögum teppið yfir andlit kon-
unnar, og barnið sefast um
stund, — en í hvert sinn sem
stuna líður frá brjósti sjúklings-
ins, fer hún aftur að gráta. Eg
stend þarna og hrífst af þessari
innilegu elsku telpunnar, sem
ekki getur lengi stillt sig um að
lyfta teppinu til að sjá ömmu
sína. Þá sá ég það, sem mér
seint líður úr minni. Tekið and-
lit fársjúkrar konunnar brosir
hægt og hlýtt við litla ömmu-
barninu, sem brosir á móti gegn-
um tárin. Við tókum konuna
með til sjúkraskýlisins og hún
er nú löngu farin frísk heim.
Saba Meda og Teltelli heyra
eiginlega undir Yavelló, en þar
sem ívið styttra er til Konsó,
leitar fjöldi fólks hingað.
Með þessum stuttu myndum
úr ferð okkar, sendum við kær-
ar kveðjur til ykkar allra.
Ykkar einlæg,
Katrín.
Er degi lýkur,
krýpur úlfaldinn á sandinn,
til að láta létta af sér byröunum
og hvílast á ný.
Sál min, þú œttir einnig að krjúpa,
er dýrum degi hallar,
og láta Drottin þinn taka af þér byrðarnar,
svo þú getir hvilzt örugg í náðum.
Hvernig getur þú eila mœtt
morgundeginum
með öllu erfiði hans, erli og störfum,
ef þú hefur alla nóttina
borið byrðar þínar?
Olfaldinn krýpur,
er dagur rís á ný,
og lœtur leiðsögumanninn
koma byrðunum fyrir.
Svo rís hann aftur upp
og gengur um vegu.
Þannig œttir þú einnig að krjúpa
í dögun,
svo Guð geti falið þér verkefni dagsins,
fullviss þess, að byrði hans
er þér ekki of þung.
B. E. (Úr ensku).
BJARMI 7