Bjarmi - 01.11.1974, Síða 9

M kom hann. Hann gekk rak-
leiðis til mín.
— Vitið þér að þér gáfuð mér
sálm móður minnar í gær. Þekkið
þér mig og fjölskyldu mína betur
en þér viljið vera láta?
Tortryggnin skein úr augum
hans — en að baki hennar einnig
vonin um að ég myndi svara ját-
andi.
— Nei. Ég þekki yður ekkert —
veit ekki hvað þér heitið. Ekki
heldur fjölskyldu yðar. Það hef-
ur áreiðanlega verið Guð, sem gaf
mér þennan sálm handa yður.
Síðan sagði hann mér sögu sína.
Hann hafði átt trúaða móður, sem
hafði beðið fyrir honum og bróð-
ur hans ár eftir ár. En hann hafði
lent í óreglu. Sterkir drykkirnir
eyðilögðu líf hans. Gömlu Biblí-
una, sem móðir hans hafði átt,
hafði hann opnað í gær, í fyrsta
skipti eftir að hann fékk hana,
og lesið 62. sálm Davíðs. Utan
um hann var strikað með rauðu
og með rithendi móður hans, sem
hann þekkti vel, stóð skrifað:
„Sálmurinn minn. Aðeins í von til
Guðs veit ég að drengirnir mínir
verða hans börn.“
Já — frá meiru er eiginlega ekki
að segja. Ef til vill hljómar þessi
stutta frásögn mín eins og ævin-
týri, skrifað í tilefni jólanna. En
nei. Ef svo er, þá er það Drottinn
sjálfur, sem kom þessu ævintýri
af stað. Ég segi aðeins frá stað-
reyndum.
Litli maðurinn sagði: „Hittumst
heil aftur“, þegar hann fór frá
matsölustaðnum þennan dag með
Guðs orð — og móður orð — í
hjarta, og peninga í vasanum til
að halda jólin hátíðleg með.
Við sáum hann ekki aftur og
veltum því fyrir okkur hvað væri
orðið af honum. Ég var óttasleg-
in, því ég var svo vantrúuð:
Ef hann hefði nú samt framið
sjálfsmorð?
En dag einn fengum við fréttir.
Hann hafði farið til heimkynna
sinna, þar sem bróðir hans rak
búgarðinn, og þar hafði hann ver-
ið síðan. — Hann er víst orðinn
„heilagur", flissaði sá sem flutti
fréttina.
En ég vissi hvað það þýddi, og
þakkaði Guði.
(Úr bókinni Livsskjebner,
eftir Kamma Norstedt).
María va£6i bamið rei£um og
lagði það í jötu.
ÞaB voru jól, blessuð jól.
Jólahuglei bing
MYRKIR OG
ENGIN JÓL
J ólahugleiðing!
Hver getur skrifað frumlega
jólahugleiðingu?
Enginn!
Efnið hefur verið þrautunnið
þúsund sinnum. Enda hlaupum vér
oftast yfir skrif af því tagi á
fyrstu síðum jólablaðanna, en leit-
um heldur að einhverju lesefni,
sem vakið gæti áhuga vorn, — eins
og til dæmis, ef fyrirsögnin væri:
Jólin komu, þrátt fyrir allt.
En jólin komu samt ekki til
allra. Og það ætti að vekja oss til
umhugsunar, því að engillinn sagði
forðum, að hinn mikli fögnuður
mundi veitast öllum lýðnum.
María vafði barnið reifum og
lagði það í jötu. Það voru jól,
blessuð jól.
Nærri tvö þúsund árum síðar
vafði önnur móðir barnið sitt í
skinnklæði, lagði það á brjóst sér
og gaf því að siúga eins og það
lysti. Síðan hélt hún af stað með
bafnið út á sléttuna, en þar hugð-
ist hún skilja það eftir.
Nóttin var dimm. Hýenurnar
vældu, og hlébarðarnir læddust
meðfram götuslóðunum. Umhverf-
ið gat varla verið óhugnanlegra.
En takmarkalaus skelfing móður-
innar og ótti við illu andana rak
hana áfram. Reyndar voru það öld-
ungarnir, sem höfðu þröngvað
henni til þess að fremia þennan
verknað. Þeir voru nefnilega jafn-
hræddir og hún við illu andana.
Þeir urðu að gæta þess, nauðugir
— viljugir, að hinum miskunnar-
lausu lögum ættflokksins væri
hlýtt.
Móðirin nam staðar undir stöku
tré, sem hún gat naumlega greint,
þar sem það bar við stjörnubjart-
an himin. Full örvæntingar þrýsti
hún litla barninu þétt að barmi sér,
aftur og aftur. Loks þreif hún
skinnklæði af herðum sér, varpaði
því á grundina og lagði barnið var-
lega ofan á það. Þung stuna leið
frá brjósti hennar, eins og frá
særðu dýri.
Þegar barnið naut ekki lengur
hlýjunnar í faðmi móðuf sinnar,
tók það að fálma og kveina. í
ráðaleysi þrýsti móðirin höndun-
um þétt að eyrum sér og hljóp
burt, burt, eins hratt og fætur tog-
uðu. Hún vildi komast hjá því að
heyra, er hýenurnar kæmu og rifu
barnið á hol með beittum tönn-
unum.
Nei, það komu engin jól. Eftir
nær tvö þúsund ár eru þau ekki
komin enn á þennan stað. Sagði
engillinn ekki, að fögnuðurinn
mundi veitast öllum lýðnum? Jú,
og einmitt þess vegna hafa jólin
væntanlega borizt til vor, svo að
þjóðin hefur öldum saman getað
haldið þau hátíðleg.
En samt eru jólin ekki komin til
allra.
Hafa þau ef til vill frosið föst
í draumkenndri miðsvetrarhrifn-
ingu yfir jólasnjó, gulli og glingri?
Magnar Mageröy,
kristniboöi.
Kristniboðið:
Póstgíró-númer
65100
Athygli kristniboðsvina skal vak-
in á því, að Samband íslenzkra
kristniboðsfélaga hefur tekið í
notkun póstgíróreikning nr. 65100.
Geta þeir, sem vilja notfæra sér
hið þægilega gírókerfi, afhent gjaf-
ir sínar til kristniboðsins í næsta
pósthúsi, banka eða sparisjóði,
en þaðan munu þær svo ber-
ast til Kristniboðssambandsins.
Það skal þó tekið fram, að „gamla
aðferðin", að koma sjálfur með
gjafirnar eða senda þær á annan
hátt, er að sjálfsögðu í fullu gildi.
9