Bjarmi - 01.11.1974, Blaðsíða 14

svip á mótið. Húsnæðið, sem not-
að var til mótshaldsins, var sér-
lega skemmtilegt og stuðlaði að
því, að manni liði vel á staðnum.
Bókaborð var stórt og veglegt
á mótinu, og var áberandi, hve fólk
var eindregið hvatt til að kynna
sér það lestrarefni, sem þar var á
boðstólunum. Áberandi var í allri
ferðinni til Noregs, hve mikið er
lagt upp úr gildi hins ritaða orðs.
Virðist eins og menn séu almennt
að vakna til sterkrar vitundar um,
hve ritað orð geti verið miklu
sterkara tæki í höndum Guðs en
mörg okkar höfum gert okkur
grein fyrir. •- Ástæða er til að
biðja fyrir og styðja við útgáfu
kristilegs lesefnis hér heima, má í
þessu sambandi minna á bóka- og
bæklingaútgáfu Kristilegs stúd-
entafélags.
Á þessu móti var gaman að vera
íslendingur. Flestir höfðu í huga
að koma til íslands næsta ár, þ.e.
á norræna kristilega stúdentamót-
ið í Reykjavík, sem haldið verður
næsta sumar. Margir sögðu, að nú
væri beðið sérstaklega fyrir ís-
landi, og megum við því vænta
mikilla hluta.
Gunnar Sigurjónsson var ræðu-
maður af fslands hálfu á þessu
móti. Hann og Vilborg kona hans
höfðu verið með í allri ferðinni og
verið okkur sem foreldrar (stór
barnahópur það!)
Þessi pistill verður væntanlega
ekki lengri, en þó get ég ekki sett
síðasta punktinn fyrr en ég hef
minnzt á eina setningu, sem sögð
var á mótinu, ég held það hafi
verið síðasta kvöldið. Setningin
hljómaði svona: Þér eruð brauðið
og fiskarnir. Ég brosti ósjálfrátt,
er ég heyrði setninguna. Ég hafði
aldrei hugsað um þetta þannig
fyrr. Þessi setning hefur komið í
hug minn oftar en einu sinni, síðan
þetta var, og merking hennar hef-
ur dýpkað í huga mínum. Er ég
í höndum Drottins eins og brauðið
og smáfiskarnir? Guð gefi, að við
fengjum að minnka, til þess að
hann fái að stækka.
Málfríöur Finribogadóttir.
AUGUN UÍTA
AKRA HYÍTA
AÖdragandi 20 ára starfs i Konsó
í upphafi frásögunnar var greint frá því, er tveir ungir Reykvíkingar hefja
nám í kristniboSaskóla í Osló árið 1946, með starf í Kína fyrir augum. En
fyrr en varir er Kína lokað land. Beinist athyglin þá að Eþíópíu. Og er allar
dyr þangað austur virðast opnar upp á gátt, samþykkir kristniboðsþing ein-
róma árið 1952, að íslendingar hefji kristniboðsstarf meðal Konsó-þjóðflokksins
i Suður-Eþíópíu.
Lofsöngur Erfitt var um gjaldeyri á þessum árum. Fjárhagsráð réð því,
verður til. hvernig takmörkuðum gjaldeyri þjóðarinnar skyldi skipt. Bjarni
Eyjólfsson segir svo frá:
„Við höfum í tvö ár reynt að fá yfirfærslu til þess að geta sent Jóhanni
Hannessyni peninga, þegar hann var í Hong Kong. Það var eftir stríð. Við höfð-
um alltaf fengið nei. Af hálfu nefndarinnar var alltaf neitað í trausti þess,
að Norðmenn myndi ekki láta hann deyja úr hungri.
Svo sækjum við um að fá að byggja kristniboðsstöðina í Konsó. Upphæðin,
sem til þurfti, var 37,000 kr. eins og gengi íslenzku' krónunnar var þá. Um-
sókninni var illa tekið. Þá var formaður í fjárhagsráði séra Magnús Jónsson,
prófessor. Og hann tók málið upp á sína arma, reyndi að sýna þeim hinum
fram á, að þeir gætu ekki verið þekktir fyrir að neita því fólki, sem vildi
leggja slíkar fórnir á sig, um yfirfærslu á 37 þúsundum. Og hann fékk þá til
að samþykkja. Þó var það ekki gert nema með því skilyrði, að upphæðin yrði
yfirfærð á tveim árum.
Ég fór siðan niður í Amarhvol að sækja svarið. Ég fæ bréf í hendur og
tek það upp, og þar stendur, að hér með sé veitt leyfi til að yfirfæra til bygg-
ingar Islenzkrar kristniboðsstöðvar 37.600 íslenzkar krónur, enda yfirfærist
upphæðin á tveim árum.“
,,Ég held, að ég hafi aldrei orðið eins upplyftur í andanum, því að ég man
það, að ég hljóp syngjandi með tárvot augu fram hjá Þjóðleikhúsinu, og
það sem ég söng þá, skrifaði ég strax niður, þegar ég kom heim: ,,Upp, sál
mín, nú og hátt lát hljóma til himins lof og þakkargjörð." — Ég var svo
gágntekinn, að ég söng þennan sálm, orti hann á leiðinni heim, ólgandi af
fögnuði. Ég hef oft orðið ákaflega glaður og gripinn vegna kristniboðsins,
en ég man aldrei til þess, ef ég má orða það svo, að ég hafi orðið eins frá-
vita af gleði og þegar ég hélt á þessu leyfi í höndunum." (Kirkjuritið, I des-
ember 1971). Sálmurinn birtist hér á næstu blaðslðu.
Fréttin vekur líka mikinn fögnuð meðal kristniboðsvina. „Gleði og þakk-
læti kristniboðsvina er einlægt," heldur Bjarni áfram. „Þess sáust ljós dæmi
á kristniboðssamkomunni I Betaníu 12. nóvember. Þann dag barst bréfið frá
fjárhagsráði og var lesið upp á samkomunni. Ég held, að ég geti fullyrt,
að ég hafl aldrei séð fagnaðar- og þakkartár brjótast eins skýrt fram I margra
augum og það kvöld."
Felix Ólafsson kvæntist Kristinu Guðleifsdóttur úr Reykjavík hinn 1. nóv-
ember þetta ár. Kristín hafði m.a. stundað nám á Biblíuskólanum á Fjellhaug
í Osló. Er nú ákveðið, að þau hjónin haldi til Englands til málanáms snemma
árið eftir. Vegna velvildar fjárhagsráðs er nú séð, að hægt verður að hefja
byggingu kristniboðsstöðvar I Konsó og greiða byggingarkostnað með jöfn-
um afborgunum næstu tvö árin. Einnig var gefið fyrirheit um yfirfærslu á
launum kristniboðanna.
BJARMI
Kemur út annan hvern mánuð, 2 tbl.
I senn. Ritstjóri Gunnar Sigurjónsson.
Afgreiðsla Amtmannsstíg 2B, Reykja-
vík. Pósthólf 651. Simar 17536 og
13437. Árgjald kr. 200.00. Gjalddagi
1. mai. Prentað í Prentsm. Leiftri hf.
Vígsla og brottför. Fyrsta vígsla íslenzkra kristnihoða til starfa á islenzkri
kristniboðsstöð fór fram I Hallgrímskirkju I Reykjavík
28. desember 1952. Þá voru Kristin Guðleifsdóttir og Felix Ólafsson vigð
kristniboðavígslu, og var athöfninni útvarpað. Séra Sigurjón Þ. Árnason fram-
kvæmdi vígsluna. Vígsluvottar voru þeir Gunnar Sigurjónsson, séra Magnús
Runólfsson, Ólafur Ólafsson og séra Sigurbjörn Á. Gíslason. Auk séra Sigur-
jóns Þ. Árnasonar töluðu Ólafur Ólafsson og Felix Ólafsson. Ræður þeirra
birtast í Bjarma árið 1953 og bera allar vott um gleði, eftirvæntingu og þakk-
14