Bjarmi - 01.11.1977, Page 8

Hjónaskilnaður
Flestar fjölskyldur grundvall-
ast á hjónabandi. Farsæld hjóna-
bandsins er fléttuð úr mörgum
þáttum. Ef til vill reynir þó hvað
mest á nærgætni og sjálfsaf-
neitun makanna.
Því er ekki að leyna, að æ
fleiri heimili leysast upp, vegna
þess að hjón skilja. Það er and-
stætt vilja Guðs, enda eitthvert
mesta böl mannlegs lífs. Víst er,
að trúin á Drottin veitir undur-
samlegan kraft og þolgæði, þeg-
ar á reynir í sambúð hjóna. Þó
ber það við, að kristin hjón fjar-
lægjast svo hvort annað, að
undirstaðan brestur og þau slíta
samvistum.
Hér á eftir fer kafli úr frá-
sögn trúaðs manns, sem varð
fyrir slíkri raun. Frásögnin er
lærdómsrík. Hún er þýdd úr
enska tímaritinu Outreach, en
höfundar er ekki getið.
DJÚP, ÓLÝSANLEG
HRYGGÐ
Það var fjallað um málið í
miðlungsstórum, viðarklæddum
réttarsal. Fyrir framan voru dóm-
arinn, tveir eða þrír ritarar, fá-
einir lögmenn með skjöl sín og
einkennisyfirhafnir og nokkrar
raðir af auðum bekkjum, og á
bak við fimm eða sex manns,
sem biðu hver um sig eftir þess-
um fáu, sársaukafullu augna-
blikum, þegar einkalíf þeirra yrði
afhjúpað fyrir hverjum þeim, sem
vildi skoða og skyggnast um.
Þetta gekk allt fljótt og fágað.
Inn í básinn, eiðurinn svarinn, og
ekki mátti gleyma að ávarpa
dómarann með tilhlýðilegri virð-
ingu; allmörgum spurningum
svarað, kinkað kolli til samþykk-
is tillögum, sem höfðu áður verið
lagðar fram varðandi börnin, ög
svo var þetta búið. Skilnaður
fenginn. Næsti, gjörið svo vel.
Slakaðu nú á. Það hafði ekki
verið nein ástæða til þess að
vera eins og á nálum út af þessu.
Hugurinn segir mér, að nú sé
ég búinn að hnýta síðasta hnút-
inn á gamla böggulinn og nú
skuli ég snúa mér við og horfa
fram. [ hjarta mér er djúp, ólýs-
anleg hryggð, — og þó léttir:
Þessu er lokið.
Þessi koma mín í réttinn var
eitthvað svo óraunveruleg. Þetta
var hörmulegur, smánarlegur,
lamandi endir á sambúð, sem
hafði byrjað með svo miklum
vonum, æsilegum ævintýrum,
dillandi hlátrum og fyrirheitum.
í huganum var ég aftur kominn
í kirkjuna, þar sem við höfðum
verið með öllum vinum okkar og
ættingjum. Þá voru engir auðir
bekkir, heldur blóm og tónlist og
gleðin, sem fylgir samfélagi og
vígslu.
HVERS VEGNA?
Af einhverjum vana spurði ég
sjálfan mig, eins og ég hafði
gert margsinnis áður, hvað hefði
farið úr reipunum.
Hafði þetta ekki verið kristi-
legt hjónaband? Höfðum við
bæði ekki byrjað alvarlega sam-
búð, af einlægni hjartans frammi
fyrir Guði? Höfðum við ekki
hvort um sig helgað okkur
Guði?
Hvernig mátti það verða, að
slík bönd brystu? Hvaða mistök
höfðu mér orðið á?
Hvers vegna hafði Guð eigin-
lega leyft, að þetta ætti sér
stað? Var það eitthvað, sem ég
hafði vanrækt að gera, til þess
að loku yrði fyrir það skotið, að
allt færi út um þúfur?
Heimilið og fjölskyldan - 6