Bjarmi - 01.05.1982, Blaðsíða 16

„Mér fannst ég nú ekki eiga neitt
erindi á kristilegan kvennafund, en
fór fyrir bænastað stúlkunnar.
Þama hlustaði ég á Bjama Eyj-
ólfsson í fyrsta sinn. Hann talaði
um endurkomuna, að Jesús kæmi
aftur í skýjum himins, hann
mundi setjast í dómarasæti og
skipa sauðunum sér til hægri hand-
ar og höfrunum til vinstri. Ég
gerði mér ljóst, að ef þetta væri
satt, að þessi mikli dagur rynni
upp — og ég efaðist um það —
þá væri ég ekki viðbúin. Þrátt fyrir
barnatrúna, var ég allsendis óviss
um, hvort ég yrði réttu megin við
hásætið á efsta degi. Jú, ég var
raunar viss, ég mundi glatast."
Og nú hófst áköf leit. Kristín
keypti sér Biblíu og fór að lesa.
Hún sótti guðsþjónustur, samkom-
ur og kristilega fundi og hlustaði
með athygli. Hún þráði að eignast
trúarvissu. KFUM og KFUK í
Reykjavík héldu æskulýðsviku
skömmu síðar, og fór hún á allar
alltaf frá því, sem mér bar þó í
raun og veru að ræða um við hana,
ef mér hafði orðið eitthvað á við
störfin. Þetta fór nú að ónáða
mig.
Með trúnni á Jesúm vaknaði hjá
mér mikil löngun til að vitna um
hann fyrir öðrum. Einu sinni, þeg-
ar ég var heima á Ferjubakka,
fékk ég séra Magnús Runólfsson
og séra Friðrik Friðriksson til að
koma heim í átthagana ásamt
fleira fólki, og við héldum kristi-
lega samkomu á Brennistöðum í
Borgarhreppi. Hún var vel sótt. En
ræða séra Friðriks óróaði mig
ákaflega mikið. Hann lagði áherslu
á að hafa hreint hjarta og góða
samvisku, svo að menn gætu borið
höfuðið hátt.
Nú þoldi ég ekki við lengur, svo
að ég tók ákvörðun um að skrifa
húsmóður minni, og gerði ég það
um nóttina. Sagði ég henni sögu
mína og hvað ég hefði fundið í
trúnni á Jesúm Krist. Bréfið fór
ar. Hún skrifaði: „Fyrst þú bið-
ur mig að fyrirgefa þér, hversu
mjög þyrfti ég þá að biðja Guð
fyrirgefningar? Ef þú ert óróleg
út af einhverju frá því þú varst
hjá mér, þá skaltu vita, að það
er úr sögunni."
Mér þótti ákaflega vænt um að
fá bréfið. Og nú hafði ég létt á
mér og gert skyldu mína, og ég
öðlaðist djörfung og gleði á ný.“
Kristín og Ingunn.
Kristín Guðmundsdóttir er
kristniboðsvinur. „Kristniboðið og
KFUM og KFUK er eiginlega eitt
og hið sama, finnst mér,“ segir
hún, og má það til sanns vegar
færa: Kristniboðið er beinri og
óbeinn þáttur í fræðslu, fyrirbæn
og starfi félaganna. Nær allir
starfsmenn Kristniboðssambands-
ins heima og úti á akrinum hafa
verið félagar í KFUM eða KFUK.
„Ólafur Ólafsson var í mínum
-hOn stína
samkomurnar. Órói hjartans var
mikill.
„Frá æskulýðsvikunrii minnist
ég sérstaklega orða Ólafs Ólafs-
sonar kristniboði á einni samkom-
unni. Hann sagði: „Þegar þú ert
komin heim, skaltu krjúpa við rúm-
ið þitt og biðja Jesúm að taka við
þér eins og þú ert.“ Ég gerði þetta
— og þá fann ég það, sem ég leit-
aði að. Ég öðlaðist hvíld og ró í
trúnni á Jesúm Krist, frelsara
minn.“
Bréf um nótt.
í vakningunni hafði Kristínu
þótt erfitt að játa syndir sínar
fyrir Guði. Það var auðvelt að
biðja um fyrirgefningu „almennt“,
en hún vissi, að hún átti að nefna
syndirnar á nafn. Það gerði hún
kvöldið góða, og þá kom friður-
inn.
En stundum þarf líka að gera
eitt og annað upp við menn. Og
það getur kostað meiri átök að
auðmýkja sig fyrir mönnum en
fyrir Guði.
„Þegar ég var á fyrsta heimil-
inu hér í Reykjavík, varð ég kæru-
laus og sagði húsmóður minni ekki
með mjólkurbílnum morguninn
eftir.
Mér leið illa, þegar bréfið var
farið. Hvað mundi konan eigin-
lega halda um mig? Mundi hún
skilja mig?
Það liðu ekki nema þrír dagar.
Þá kom bréf frá húsmóður minni.
Það var mjög vinsamlegt. Reynd-
ar fannst henni ástæðulaust, að ég
væri að biðja hana fyrirgefning-
Stundarhlé úti á eldhúströppunum viB
gamla skála i Vatnaskógi. Þá var all-
ur matur eldaöur á kolavél, og mjólk-
in kom i brúsum. Nú er eldhúsiC vist-
arvera fyrir starfsmenn.
augum merkilegur maður. Hann
hreif mig alltaf, bæði í predikun
og frásögn frá kristniboðsakrin-
um. Og Bjarna Eyjólfssyni kynnt-
ist ég vel. Hann lagði áherslu á,
að við starfsstúlkurnar í Vatna-
skógi gætum notið sem best
kennslunnar á Biblíu- og kristni-
boðsnámskeiðum þeim, sem haldin
voru á vegum „Bjarma" árum
saman á haustin í Vatnaskógi. Og
ég hef oftast verið viðstödd, þeg-
ar íslensku kristniboðarnir voru
vígðir.“
Viðmælandi Kristínar kveðst
hafa heyrt Ingunni Gísladóttur
kristniboða segja frá því, að það
hafi verið Kristín, sem fékk hana
til að koma á fyrstu kristilegu
samkomuna — og þar hafi hún
vaknað, er hún hlustaði á predik-
unina.
„Ég kynntist Ingunni hér í
Reykjavík. Ég held, að Guð hafi
íagt mér hana sérstaklega á hjarta,
— að hún kæmi þangað, sem Guðs
orð var boðað. Það voru fleiri en
ég, sem báðu fyrir Ingunni — og
loksins fékkst hún til að koma með
mér á samkomu. Það var í Betaníu-
Ræðumaður var Sigurbjörn Ein-
arsson, síðar- biskup. Og boðskap-
16