Bjarmi - 01.12.1987, Qupperneq 10

Þetta voru fyrstu jólin mín eftir að
ég varð prestur. Ég starfaði hjá litlum
söfnuði og hann sá um ennþá minni
söfnuð annars staðar. Þar átti ég að
halda puðsþjónustu snemma á jóla-
dag. Ég þurfti að fara þangað á
aðfangadag og hugðist gista hjá
húsverðinum.
Það var erfitt að skiljast við ástvin-
ina á sjálfan aðfangadag enda er
aðfangadagur kærleikshátíð fjöl-
skyldunnar. Andrúmsloft heimilisins,
gömlu venjulegu jólaskreytingarnar,
matarilmur, jólaljós og jólabögglar,
allt þess háttar sem stuðlar að því að
skapa jólablæinn, var nú fjarri. Ég
vorkenndi sjálfum mér innilega.
Ég fór í kvöldgöngu á einu aðalgötu
bæjarins og vonaðist til að komast
þannig í jólaskap svo að ég ætti hægar
með að semja jólapredikunina sem ég
hafði ekki „fengið“ ennþá. En þegar
ég sá uppljómuð húsin og fólkið sem
kom saman til hátíðar varð það mér
engin hvatning til að semja jóla-
predikun heldur jók aðeins á ein-
manakenndina.
Þá datt mér í hug að leggja leið
mína niður að járnbrautarstöðinni og
horfa á stóra jólatréð sem var Ijósum
prýtt. Þar stóð ég einn og virti tréð fyr-
ir mér. Vindurinn sveigði það til og frá
af miklu afli — og mér var kalt.
Ég sneri því heim til húsvarðarins.
Þau ætluðu að bjóða mér að njóta þess
sem þau áttu. Þarna var líka frum-
burður hjónanna, nýfæddur snáði sem
hafði mikil hljóð. Það hlaut að koma
fólki í jólaskap. Nei, ekki mér, hálf-
þrítugum prestinum.
Það fór að óróa mig að ég var ekki
tilbúinn með neina jólapredikun.
Þeim mun betur minntist ég þess þeg-
ar jólagjöfunum var útbýtt. Hjónin
skiptust á nokkrum gjöfum. Líklega
fékk églíka einhverjargjafiren þaðer
aðeins ein sem ég man eftir og mun
minnast meðan ég lifi. Þetta var gjöf
frá móður minni.
Ég var ekkert að flýta mér. Ég los-
aði brúnan umbúðapappírinn sem var
með áritun og póststimpli. Inni í þessu
var jólagjöfin í fallegu umslagi úr jóla-
pappír. Það var leitt að þurfa að
skemma fallegt umslagið. Á það voru
skrifaðar ástríkar jólakveðjur. En
mér lék hugur á að vita hvað leyndist
innan í því: Eitthvað þunnt, vafið í
fínan silkipappír. Það hlaut að vera
mynd.
Þegar ég opnaði það varð ég svo
snortinn að ég þurfti að taka mig á svo
að ég gréti ekki upphátt og truflaði
jólakvöldið fyrir fólkinu. Innra með
mér gerðist eitthvað sem ég réð varla
við því að í hendinni hélt ég á ljós-
mynd af föður mínum. Hún virtist
hafa verið tekin nýlega. En pabbi dó á
jólunum þegar ég var tíu ára og ég
vissi að við áttum enga mynd af
honum. Ég geymdi í huganum aðeins
daufa minningu um útlit hans.
En nú sat ég augliti til auglitis við
elskaðan föður minn og varð svo mik-
ið um að tilfinningarnar báru mig
ofurliði. Margar minningar rifjuðust
upp. Ég gat jafnvel heyrt rödd hans.
Ég var orðinn tíu ára drengurinn sem
fékk föður sinn aftur.
Þannig var mál með vexti að
mamma hafði rekist á mynd af hópi
fólks þar sem faðir minn var með.
Myndin hafði verið tekin árið áður en
hann dó. Ljósmyndari hafði stækkað
myndina af honum úr þessari mynd og
það var engu líkara en hún væri nýtek-
in.
En í öllu þessu uppnámi fékk ég
jólapredikunina! Jólagjöfin hafði fært
mér föður minn aftur. Já, auðvitað var
því þannig farið! Jólagjöfin Jesús gef-
ur okkur föðurinn á ný enda sagði
hann: „Sá sem hefur séð mig hefur séð
föðurinn."
Mennirnir höfðu fyrir löngu gleymt
hvernig Guð væri. Myndin í minning-
unni var bæði óljós og skemmd. Þess
vegna var líka skilningur mannanna á
vilja hans og áformum víðsfjarri veru-
leikanum, sannleikanum.
En Guð sendi mynd sína, Jesúm, og
hann hefur gefið okkur aftur sannleik-
ann um föðurinn. Nú vitum við að
Guð er faðir okkar og hann er eins og
Jesús.
„Guði séu þakkir fyrir sína óum-
ræðilegu gjöf.“
Sven Nilson
10