Bjarmi - 01.12.1987, Side 23

Pappínó var svo djúpt sokkinn í eigin hugsanir að hann
gleymdi að loka á eftir sér hliðinu hjá Sótellí. Sótellí sá
það, en dæsti bara lítilsháttar, gekk í hægðum sínum út
og lokaði hliðinu sjálfur. Fleiri höfðu breyst upp á síð-
kastið en Pappínó.
Pappínó beygði kné sín í vinnustofunni. Lengi sagði
hann ekki aukatekið orð.
— Pappínó?
— Já, Drottinn. Hvað var það?
— Þú ert hugsi.
— Já, Drottinn, ég var að spjalla við Lúðvík. Hann
hefur mikið að kenna mér.
— Já, Pappínó. Lúðvík hefur gengið í gegnum harð-
an skóla, svaraði Kristur.
— Æ, Drottinn, það er svo gott að hlusta á hann.
Þrátt fyrir slysið sýnir hann í verki að trúin ber hann
áfram. Vonin um að þú komir aftur veitir honum styrk.
Ég hafði gleymt voninni, Drottinn.
— Þú ert svo mannlegur, Pappínó minn. Þú stendur
með báða fætur á jörðinni. Þess vegna áttu svona létt
með að nálgast fólkið og það er gott. Þannig á það að
vera. En ef þú gleymir voninni, þá gleymirðu að ég er
ekki dáinn, Pappínó. Ég lifi og senn mun ég koma til
baka og endurreisa réttlætið á jörðinni. Þessi von á að
halda þér gangandi. En vonin má ekki verða til að þú
hættir að þjóna mönnunum.
— Það er nú ýmislegt annað en vonin sem er mér til
trafala í þjónustunni, Drottinn, sagði Pappínó þurrlega.
— Nú? hváði Kristur.
— Það er einhver blanda af prófasti og prjálsemi.
— En, Pappínó, heyrðu mig nú. Forstöðumannsstað-
an á hvíldarheimilinu er nú líka þjónusta í mínu ríki.
Heldurðu ekki að ég geti haft fingurinn með í ráðslagi
prófasts? Kristur var ásakandi í málrómi. Pappínó hugs-
aði með sjálfum sér, að það mætti vel vera, en það væri
þá til að kenna honum eitthvað. En hann sagði það ekki.
Honum hætti til að gleyma því að ekkert er hulið fyrir
Drottni.
— Drottinn, var ég búinn að segj a þér að það var ekki
ég sem fann upp púðrið?
— Já, Pappínó, það er einsogmigminni að við höfum
minnst á það áður.
— En nú fékk ég hugmynd, sem er ekki alveg svo frá-
leit!
— Hver er hún, Pappínó? Lát heyra! sagði Kristur
ákafur.
— Staðan þarna á hvíldarhælinu, manstu?
— Já, hvað með hana? sagði Kristur óþolinmóður.
— Hvernig litist þér á að fikta dálítið í forritinu á pró-
fastinum og láta honum detta í hug að kalla Lúðvík til
starfa þar?
— Þetta er ágæt hugmynd, sagði Kristur, eins og hann
hefði aldrei hugsað þetta fyrr. — En það er ekki alltaf,
sem prófasturinn hlustar á mig. Það er reyndar veik-
leikamerki á fleiri prestum! En ég skal athuga hvað ég
get gert.
—Þakka þér, Drottinn, þá var það ekki meir að sinni.
Séra Pappínó stóð á fætur, dustaði rykið af knjánum
og gekk út í garðinn.
Hann leit yfir þorpið sitt og andvarpaði. Framabraut-
in hvarf í þokumóðuna, bak við ásana þar sem hann
hafði hitt Sótellí á dögunum. Pappínó var ekki svo
heimspekilega þenkjandi að hann gæti greint nokkurt
samhengi þar í milli. En þar sem hann leit yfir þorpið
varð honum hugsað til þess að í Guðsríki leynist stærðin
í því smáa. Meðan kvöldsólin sló roðaglóð á þök og
glugga var sem hann sæi inn í himnaríki þar sem fátækir
þorpsbúar og luralegir prestar verða bornir inn nagla-
merktum höndum. En hann sá ekki Larúsó þar og ekki
Perdes eða Sótellí. Pappínó hnykkti við hugsun sinni.
En svo flýtti hann sér út um hliðið. Hann ætlaði að finna
Larúsó og Perdes og eiga við þá nokkur orð.
An þess að vita það gekk hann í ósýnileg spor yfir
torgið. Það voru spor Krists. Spor hirðisins sem fór að
leita að sauðnum sínum eina.
En þetta skildi Pappínó ekki þótt hann gengi erinda
hirðisins mikla. Hann var nefnilega líkari sauðnum en
hirðinum.
mælinn
Við minnum þig á að kristni-
boðið getur hagnýtt sér notuð
frímerki frá öllum heimshorn-
um, ekki síst íslensk, grænlensk
og færeysk. Láttu þau ekki lenda
í bréfakörfunni. Sendu þau
Aðalskrifstofunni í Reykjavík,
Jóni O. Guðmundssyni, Gler-
árgötu 1, Akureyri eða einhverj-
um starfsmannni Kristniboðssam-
bandsins.
23