Bjarmi - 01.12.1987, Blaðsíða 21

piutt
Ȏra
á Kjaftir'
toinui
Trúfræðsla í léttum
eftir Johan Wilhelm E
dúr,
tvik
7 Um þjónustu
ogvon
Kýrnar jórtruðu letilega í heitri síðdegissólinni.
Blómin ilmuðu. Mild gola gáraði lygnuna þar sem áin
var breiðust. Þetta hefði getað verið góðviðrismálverk
eftir Freymóð ef ekki hefði verið vegna tveggja svörg-
ulslegra karla, sem paufuðust gegnum kjarrið hvor úr
sinni áttinni. Þeir höfðu mælt sér mót við fiskilega
bugðu á ánni fjarri mannabyggð. Mikil leynd hvíldi yfir
þessum leiðtogafundi, eins og jafnan þegar þessir for-
sprakkar stríðandi fylkinga áttu með sér fundi. Þetta
voru eins og leynilegir friðarfundir undir hvítum fána.
Þessar samverustundir þeirra við ána voru meðal þeirra
sælustu stunda þótt hvorugur vildi við það kannast.
Pappínó kastaði línunni út í og hallaði sér makinda-
lega upp að trjástofni. Larúsó beitti. Þeir töluðu saman
án þess að grípa til hinna gamalkunnu fúkyrða. Síðdeg-
issólin skein, flugurnar suðuðu og silungurinn kvikaði í
ánni.
— Nú er ég búinn að þjóna hér í tíu ár, eins og þú
veist, mælti Pappínó.
— Það verður kallað tíu ára stríðið í endurminning-
um mínum! kímdi Larúsó góðlátlega.
— Ég verð aldrei biskup, Larúsó, svo mikið er víst.
— Nei, ég ætla að vona að kirkjuyfirvöld séu ekki svo
vitlaus, svaraði Larúsó rólega.
— Þú þarft nú ekki að minna á hvað þér finnst ég
heimskur, sagði Pappínó dálítið stúrinn.
— Hlustaðu betur, vinur. Það sem ég á við er að við
munum grípa til gagnaðgerða ef þeir ætla að taka þig frá
okkur. Við myndum sleppa á þá hænsnabúi Nóvítellos
— tvöhundruð hvítum ítölum! — síðan sjö mannýgum
tuddum frá Sótellí og loks myndum við hervæða „Sil-
unga- og flugnaveiðifélagið“ með sleggjum og heykvísl-
um. Við myndum sýna kirkjustjórninni fram á að slíkt
væri heimska. Larúsó kastaði, svona eins og til að leggja
áherslu á orð sín.
— Ég fékk bréf frá dómprófasti. Þeim biskupi þykir,
að ég sé búinn að vera nógu lengi hér á þessum útnára.
Það er á þeim að skilja að ég sé enn í náðinni þrátt fyrir
feilsporin. Þeir bjóða mér stöðu forstöðumanns á hvíld-
arheimili fyrir uppgjafar presta. Kannski enginn topp-
staða, en...
Hann hætti í miðju kafi þegar Larúsó rak upp trölla-
hlátur svo undirtók í klettunum í kring.
— Þú, að stjórna hvíldarheimili, ho, ho, ho! Ég legg
til að upptökuskilyrðin verði mjög ströng! Ha!
— Þetta er alvara, Larúsó. Prófastur segir hreint út að
ég eigi ekki von á frekari tilboðum um stöðuhækkanir ef
ég afþakka þessa.
Larúsó spurði sjálfan sig hvort hann ætti að hóta
klerki barsmíðum, en ákvað svo að láta skynsemina
ráða. Slíkt gerðist afar sjaldan, eins og þolgóðum les-
anda mun nú ljóst vera. Svo óvenjulegt var það, að séra
Pappínó mátti til að snúa sér við og líta á vininn, þegar
Larúsó mætli af yfirvegun og skynsemi:
— Ég skil það, Pappínó. Þú verður að huga að fram-
tíðinni. En mikið mun ég sakna þín. Svo sagði hann ekki
meira, en Pappínó þóttist vita, að síðar myndi hann
aldrei kannast við að hafa látið sér þvílíkt og annað eins
orðbragð um munn fara.
Þeir kvöddust með nokkrum trega er halla tók af degi
og gengu hvor til síns heima.
Þeir spurðu fréttirnar nær samtímis. Hörmulegur
atburður hafði gerst í næsta þorpi. Kviknað hafði í húsi
apótekarans og það var brunnið til kaldra kola. Þar
bjuggu auk apótekarans dóttir hans nýgift og maki
hennar ásamt ungu barni, sem með undursamlegum
hætti hafði fæðst fullburða enda þótt það væri í heiminn
borið heilum sjö mánuðum fyrir tímann!
Foreldrar barnsins voru í bæjarferð, apótekarinn í
búðinni og kona hans úti að hengja, bleyjur á snúru.
Þegar þau sáu eldtungur og reykbólstra leggja út um
gluggana héldu menn að of seint væri að fara inn í húsið
til að bjarga barninu. En þá gerðist það ótrúlega. Prest-
urinn Lúðvík, sent bjó í næsta húsi, brunaði inn í húsið
án þess að hugsa sig tvisvar unt. Hann braust með votan
21