Heima er bezt - 01.05.1952, Page 5

Nr. 5
Heima er bezt
133
við vorum líka nokkuð um kyrrt
hjá kunnfólki okkar. —
Oft voru þessar austurferðir
heldur sukksamar, fólkinu kas-
að niður í lest á döllunum, sum-
ir voru sjóveikir, aðrir fullir,
viðurværið hundafæði.
„Og kvenfólk hefur verið með
í þessum slarkferðum?“
„Já, oft var það.“
„Og þá hefur tízkunnar gœtt
minna en nú?“
„Þá var það helzt í tízku að
hafa enga tízku. Nú er annað
upp á teningnum.
„Ó, hvað mig tekur það sárt að
sjá“
sumar af stúlkunum ganga
þessum horngrýtis hælum á,
sem hreykja þeim beinlínis upp
á tá
með afstöðu alla svo ranga.
Vei ykkur, vei ykkur, hælar,
ó, vesælir tízkunnar þrælar!
Eða finnst þér nokkurt vit, að
við norður undir heimskauts-
baug, klæðum okkur eins og fólk
í suðlægari löndum? Slíkt getur
ekki gefizt vel, og skal ég segja
þér sögu af því:
Ég sá hana Sólarlags-Gunnu
í svalviðri þorranum á
í pilsi svo þrælslega þunnu,
að því er ei segjandi frá;
með armana bera og bláa,
og brjóstinu skýldi’ ekki hót,
og hæla svo ferlega háa,
að hnjáliðabogin gekk snót.
í húsaskúms-sokkunum háu,
og hér og þar glytti í skinn,
en píslarhárslokkarnir lágu,
þeir lengstu, um gráföla kinn.
í tízku frá tá að enni
hún trítlaði götuna létt,
því heilsan og pyngjan hjá henni
þær höfðu’ ekki atkvæðisrétt.
Og lömuð af tízkunni lézt hún,
en lifði þó áður við þraut,
því hamingjufleyið sitt festi’
húl
við framtíðar norðurheims
skaut.
Það hefur margt breyzt til
batnaðar frá því fyrrum, því
neita ég ekki. Nú eru t. d. allir
skólarnir; áður var flestum gáf-
uðum unglingum fyrirmunað að
læra; nú geta flestir þorskhaus-
ar stundað nám, og gera þá ekki
annað verra á meðan. Að loknu
skyldunámi fara stúlkurnar á
kvennaskóla og síðan á dans-
skóla, og þá er fullkomnun náð.
Menntun þráði og meiri arð
— mörg eru ráð að henda. —
Loksins þráða liljan varð
lærð í báða enda.“
„Lofaðu mér nú að heyra vís-
una um sprúttsalana og þá
kunningja okkar, sem fóru í hár
saman, enda þótt þú véfengir
alltaf söguna.“
„Vísan um sprúttsalana er
víst komin úr móð nú vegna
dýrtíðarinnar, en hún er svona:
Sprúttsalarnir girnast gull;
gegndarlaust er þeirra brall.
Nú fæst engin flaska full
fyrir minna en 100-kall.
Svo er það vísan um áflogin:
Ekki skil ég atburð þann,
en undur má það kalla,
hafi þeir lent í hár saman,
sem hafa báðir skalla.
Eða finnst þér það ekki? — Og
nú skal ég lofa þér að heyra vís-
una um hann Magnús, sem var
á fylliríi, eins og kallað er, á-
samt kunningja okkar allra:
Magnús glotti við mánanum,
mæddur samvizku illri.
Hann var að brjóta heilann um
hvor þeirra væri fyllri.
Um niðurstöðu þeirra rann-
sókna veit ég aftur á móti ekki.“
„Hefur þú alltaf verið heilsu-
hraustur um dagana?“
„Já, ég hef aldrei kvilla-
sjúkur verið, en aldurinn er nú
orðinn nokkuð hár, og ég má mín
ekki við Elli kerlingu fremur en
aðrir, ekki hefur hún þó hár-
reytt mig eins og svo marga, en
eins og þú sérð, er hausinn á
mér hvítur eins og Tindastóll í
vetrarskrúða, og það eru verk
kerlingar.
Hærur benda aldur á og elli-
ga’\a,
en heldur vil ég hafa grá m
haus en skalla.
Ég tr því ánægður með mitt
hlutskipti.“
„Manstu ekki eftir mörgum
góðum hagyrðingum frá dvöl
þinni á Austfjörðum?“
„Nei, það held ég ekki . . . En
eitt get ég þó sagt þér. Við bið-
um einu sinni lengi eftir Vestu
á Vopnafirði, og þegar skipið
loks kemur, göngum við á skips-
fjöl, nokkrir félagar. Hittum við
þá tvo feðga, sem komnir voru
lengra að með skipinu, og var
eldri maðurinn, Guðmundur að
nafni, nokkuð drukkinn. Ég tók
karl tali og kvartaði sáran und-
an biðinni eftir skipinu. Þá seg-
ir karlinn:
Er hún Vesta ekki bezt?
Eg það hresstur sanna.
Og þagnar svo við. En þá gellur
í syni hans:
Eykur mestan ferðafrest
og fjölgar brestum manna.
Og þótti okkur hann þar sneiða
að karli föður sínum.“
„Hvaða Ijóðskáld eru þér kœr-
ust?“
„Af ljóðskáldum held ég mest
upp á þá Jónas, Matthías og
Bólu-Hjálmar, og svo auðvitað
Káinn. En af söguskáldum eru
mér kærastir þeir gamli Jón
Thoroddsen, Jón Trausti og
Gunnar Gunnarsson.“
„Nú kemur síðasta spurning-
in, ísleifur: Hefur þú ekki gert
eitthvað af gátum, en mikið var
sú íþrótt stunduð áður fyrr?“
„Ekki get ég sagt það, en ég
skal lofa þér að heyra eina, en
ráðninguna færðu ekki að svo
stöddu. Gátan er svona:
Oft ég fremdi axarskaft
eða missti af fregnum,
hefði ég ekki hjálparkjaít
hangandi á veggnum.“
Og nú geta lesendur Heima er
bezt ráðið gátuna.
Kristmundur Bjarnason.
1 — — - — r- r f r j- f .
Heima
ER BEZT
óskar öllum lesendum
sinum
GLEÐILEGS SUMARS!