Heima er bezt - 01.04.1953, Qupperneq 9

Nr. 4
Heima er bezt
105
hólms og dvaldist þar við nám
hjá séra Sigurði Gunnarssyni.
Þaðan fór hann svo aftur austur
á Vopnafjörð og vannínokkur ár
við verzlun Örum & Wulfs. Um
þær mundir var hann og á nám-
skeiði hjá Ræktunarfélagi Norð-
urlands á Akureyri. Komst hann
þá í kynni við þá Sigurð Sig-
urðsson og Stefán Stefánsson
skólameistara. Urðu þau kynni
til þess, að ákveða aðalstarf hans
í lífinu.
Skógrækt hófst hér á landi
upp úr aldamótunum. Var Ein-
ar, ásamt 4 öðrum ungum mönn-
um, sendur til Danmerkur til að
stunda skógvarðarnám. Árið
1908 kom hann heim að loknu
námi og var þá settur skógar-
vörður að Vöglum í Fnjóskadal.
Þar starfaði hann í tvö ár, en
var þá kallaður suður á land og
skipaður skógarvörður í Sunn-
lendingafjórðungi, og gegndi því
starfi til 1944, er hann lét af
því vegna heilsubrests. Valt á
ýmsu í skógræktarmálunum
framan af, og var allur aðbún-
aður þeirra manna, sem við þau
fengust, mjög af skornum
skammti. Einar kom mörgu í
verk á þessum árum, vann að
gróðursetningum og mörgu
fleiru. Hann hafði óbilandi trú
á möguleikum skógræktarinnar,
en í þeim efnum var við marg-
víslegan vanskilning að ræða hjá
öllum aimenningi. Einar kenndi
snemma vanheilsu og átti lengst
ævinnar við hana að stríða. —
Kvæntur var hann Guðrúnu
Guðmundsdóttur frá Hrafnhóli í
Skagafirði. Eignuðust þau tvö
börn, Guðrúnu og Einar.
Auk starfa sinna í þjónustu
skógræktarinnar lagði Einar
stund á margt annað. Talsvert
liggur eftir hann af ritstörfum.
Um 1920 tók hann þátt í þjóð-
málum, og var ritstjóri Þjóðólfs
um skeið, sem þá var gefinn út
á Selfossi. Eftir að hann fluttist
til Reykjavíkur 1920, starfaði
hann nokkuð við Morgunblaðið,
og lengi var hann ritstjóri Dýra-
verndarans. Á þessum árum
samdi hann bókina Hesta á-
samt Daníel Daníelssyni. Og fyr-
ir örfáum árum tók hann sam-
an bókina Fák, sem Hesta-
mannafélagið „Fákur“ gaf út í
tilefni aldarfjórðungsafmælis
síns. Er það mikið rit og vand-
að, og öndvegisrit í sinni grein.
Auk þess ritaði hann fjöldann
allan af blaða- og tímaritsgrein-
um um margvísleg efni og gróf
upp úr gömlum skjölum marg-
víslegan fróðleik um háttu fyrri
tíma manna. Merkilegar eru
rannsóknir hans á fjallvegamál-
um íslendinga. Komu þær grein-
ar út í ritinu Hrakningum og
heiðavegum, sem þeir Jón Ey-
þórsson og Pálmi Hannesson
rektor stóðu fyrir. Einnig tíndi
hann saman efniísögu skóganna
hér á landi. Hann sá og um bók-
ina Menn og málleysingja að
mestu leyti. Bjó hann einnig
ýmsar aðrar bækur undir prent-
un. Það er mikið, sem eftir Einar
liggur af ritstörfum, þrátt fyrir
nauman tíma og annasamt starf
lengstum ævinnar, en það, sem
mest er um vert, er, að allt, sem
hann skrifaði, er með afbrigð-
um vandað og hefur þýðingu í
menningarátt. Einar var mjög
orðhagur og málvandur í öllu,
sem hann lét frá sér fara.
Einar E. Sæmundsen var mjög
góður hagyrðingur og fékkst lít-
ið eitt við smásagnagerð, með-
an sú listgrein var fremur fá-
breytt hér á landi. Smásögur
hans birtust í tímaritum á fyrsta
og öðrum tug aldarinnar. Er lík-
legt, að hann hefði náð langt í
þeirri grein, ef hann hefði lagt
það fyrir sig.
Einar E. Sæmundsen var
hestamaður af lífi og sál. Átti
hann marga og snjalla gæðinga
um ævina, sem urðu honum
kærir vinir og leikfélagar. í bók-
inni „Aldrei gleymist Austur-
land“, er út kom 1949, birtust
ýmis úrvals kvæði Einars og
lausavísur. Þar er m. a. að finna
hið gullfagra kvæði, er hann orti
til æskustöðva sinna „um dal-
inn ljúfa í austurátt“ og einnig
hið snjalla ljóð hans til íslenzka
hestsins, sem hann tileinkaði
Hestamannafélaginu „Fáki“.
Hestavísur háns voru með á-
gætum, eins og t. d. þessi:
Brestur vín og brotnar gler,
bregðast vinir kærir,
en á Blesa eru mér
allir vegir færir.
Einar E. Sæmundsen var fjöl-
hæfur maður, en það hefur jafn-
an verið einkenni okkar beztu
manna. Hann varð snemma
brautryðjandi á sínu sviði, og
nafn hans mun geymast í sög-
unni meðal þeirra manna, sem
helguðu fagurri hugsjón ævi-
starf sitt af óeigingirni og trú-
mennsku.
Spakmæli
Það er gott, að fólkið beygi sig
undir leyndardómsfull, æðri
máttarvöld. Með því venst það
á að sýna sínum jarðnesku herr-
um hlýðni.
C. Hauch.
Fjöldinn elskar meðalmennsk-
una mest af öllu.
Louise Hegermann-Lindencrone.
Fólk, sem veit lítið, talar venj u-
lega mikið, og þeir, sem vita
mikið, tala lítið. Sá, sem lítið
veit, heldur að allt sé rétt.
J. J. Rousseau.
X