Heima er bezt - 01.04.1953, Qupperneq 24

120
Heima er bezt
Nr. 4
Björn Daníelsson, Sauðárkróki:
Vísur Þórdísar
ir ofan okkur, í snjónum, sé eins
og smáhnoðri, líkt og eftir stein,
sem oltið hefði þar niður. Viss-
um við, að slíkt gat verið merki
þess, að snjór væri að losna of-
ar í fjallinu. Stanzaði nú allur
hópurinn, til að aðgæta, hvort
við yrðum vör nokkurrar hættu.
Allt í einu kvað við brestur.
Gerðist nú allt í svo skjótri svip-
an, að ég gerði mér ekki grein
fyrir, hvað raunverulega var að
gerast, enda hvarf meðvitundin
strax.
Þegar ég rankaði við mér,
fann ég, að ég var að krafsa mig
áfram í miklu vatni. Fljótlega
náði ég þó utan um eitthvað
hart; það var stórgrýtissteinn,
sem stóð yzt í fjöruborðinu.
Hafði ég ósjálfrátt gripið utan
um hann, um leið og flóðið bar
mig á leið til sjávar, og hefur
það líklega orðið mér til lífs.
Ég var ákaflega þrekaður, og
með mestu erfiðismunum skreið
ég upp úr fjöruborðinu, upp í
bakkann fyrir ofan. Og nú tók
ég að hugleiða, hvað gerzt hafði.
Ástand mitt gat varla ömurlegra
verið, ég var allur holdvotur frá
hvirfli til ilja og dasaður eftir
hina hörðu raun. Myrkrið grúfði
yfir þessum ömurlega grafreit;
það var eins og veggur eða slæða,
sem breitt var yfir þessa ömur-
legu auðn. Fyrsta hugsun mín
beindist að því, hvort nokkrum
ferðafélaga minna hefði orðið
lífs auðið. Ég stóð lengi og horfði
út í sortann. Ekkert hljóð heyrð-
ist, nema niður haföldunnar,
sem gnauðaði við stórgrýtið í
fjörunni. Ég kallaði, en enginn
svaraði. Var mér þá ljóst, að hér
mundi ég ekki geta neitt hjálp-
að og lagði því af stað heimleið-
is. Var ég svo þrekaður og stirð-
ur, að ég varð að skríða að mestu.
Er ég var kominn út í Kálfadal,
sá ég ljós framundan; voru þar
komnir tveir Bolvíkingar, Kristj -
án Sigurðsson, maður Þórunnar,
og Jóhann Jensson, bróðir henn-
ar. Hafði Þórunn hringt, úr
Hnífsdal, til manns síns og lát-
ið hann vita, hvenær við lögð-
um af stað þaðan. Sagði ég þeim
höfðu. Var nú ráðgazt um, hvort
þeir skyldu halda áfram inn að
nú frá tíðindum þeim, er gerzt
slysstaðnum, en við nánari at-
Framh. á bls. 122.
Þórdís Pétursdóttir, dóttir hins
landskunna fræðimanns Péturs
Jónssonar frá Stökkum og konu
hans Pálínu Þórðardóttur, fædd-
ist á Þórisstöðum í Þorskafirði
20. nóv. 1887.
Hún ólst upp með stórum
systkinahóp á heimili foreldra
sinna, fyrst í Þorskafirðinum, en
síðar færðist búseta Péturs vest-
ur Barðaströndina — allt vestur
á Rauðasand.
Snemma bar á því, að Þórdís
var greind kona eins og hún átti
kyn til, og fljót að koma fyrir
sig orði, þótt hún lýsi sjálfri sér
nokkuð á annan veg:
Utanveltu á ýmsa grein,
oftast hljóð og dreymin,
verkanett og viðbragðssein,
viðmótsstirð og feimin.
Á sínum yngri árum mun hún
hafa gert nokkuð að því að
yrkja, og jafnvel semja sögur,
en dult fór hún með þá iðju,
enda varð sá skáldskapur henn-
ar eldinum að bráð, án þess að
hann kæmist fyrir annara augu.
Alla ævi hélt hún þó áfram að
kasta fram stökum við ýmis
tækifæri, en í amstri dægranna
hirti hún ekki um að halda þess-
um vísum til haga, eða fága frá-
gang þeirra. Sjaldan orti hún
undir dýrum háttum, enda var
hún ein af þeim, sem ortu ein-
göngu sér til hugarhægðar, en
hvorki til lofs eða frægðar.
Skáldskapariðjan var smávægi-
leg dægradvöl, fjaðrir, sem reynt
var að fljúga með endrum og
eins upp yfir flatneskju hvers-
dagsleikans, á sama hátt og svo
mörg íslenzk alþýðuskáld hafa
gert öld fram af öld.
Þórdís hvarf af æskustöðvum
sínum um tvítugsaldur og dvaldi
þar ekki síðan. Hún giftist
Daníel Daníelssyni, og bjuggu
þau allan sinn búskap að Vald-
arási og síðar Þórukoti í Víðidal
í Húnavatnssýslu. Mestan hluta
ævi sinnar átti Þórdís heima í
sínum um tvítugsaldur og dvald-
ist þar ekki síðan. Hún giftist
óbilandi trú á sigri hins góða.
Hún var vinur gróðurs og dýra.
Á búskaparárum sínum var hún
oft árrisul, og kvað það vera sín-
ar helgustu stundir, þegar hún
á góðviðrismorgni kom út og leit
yfir sveitina, meðan annað
heimilisfólk var enn í svefni,
aðeins fuglar himinsins sungu
sinn dýrðaróð frá fjalli til
strandar.
Hvern sólskinsmorgun er
messa há
í musteri drottins víða.
Ég stíg þar inn hjartanu
frið að fá,
fagnandi hlýði á tóna þá
sem óma frá hafi til hlíða.
Því miður er þetta aðeins
brot, aldrei hirt um að bæta við
það eða fullgera. Þó finnst mér
að hvert meðalskáld mætti vera
fullsæmt af þessum línum. Sum-
ar og sól voru hennar yndi, og
léttara er yfir öllu meðan
Vorsól hátt á himni skín
hlær við köldum breða.
Áin liðast, ljóðin sín
lóa og spói kveða.
Eins er hinn róandi friður
þreyttum góður.
Kyrrðin faðmar allt og alla,
áin raular, köld og hrein.
Þokan beltar brúnir fjalla,
báran kyssir fjörustein.
Alltaf er það vorboðinn í ein-
hverri mynd, sem verður hug-
þekkastur.
Syngur í gili svalur fosss,
sjatnar á flúðum brimið.
Sólin vekur vörmum koss
viðkvæmt skógarlimið.
Eftir að Þórdís hvarf úr
Þorskafirðlinum, mun hún lítt
hafa dvalizt í nánd við skóga,
en eftir að hún fór að búa, lagði
hún mikla alúð við að rækta
nokkrar birki- og reynihríslur
við gluggann sinn, og veittu
þær henni marga ánægjustund,
ekki síst eftir að þær voru
orðnar svo stórar, að smáfuglar