Heima er bezt - 01.04.1953, Qupperneq 29

Nr. 4
Heima er bezt
125
hún sá ekki, og þung og aum í öllum kroppnum. En
dagurinn var ekki úti enn. Nú var eftir að mjólka
Línrós.
En hvaða náungi skyldi þetta hafa verið? Hún
hafði aldrei séð þvílíka lengd á nokkrum manni.
Ef hann hefði verið úr nágrannasveitunum, hefði
hún sjálfsagt heyrt hans getið. En sennilega var
þetta umrenningur, sem hvergi átti heima. Það
kom oft fyrir, að námamenn komu gangandi yfir
suðurfjöllin, þegar þeir voru á leiðinni í námurn-
ar hjá Reyrási. En þó var eitthvað við hann, sem
gerði það ósennilegt, að hann væri námamaður.
En nú var hún of þreytt til að hugsa í samhengi.
Hún vaknaði þegar leið á nóttina. Kuldahrollur-
inn gagntók hana, svo að hún hríðskalf. Hún var
svo stirð, að hún gat varla hrært legg eða lið.
Sængurfötin voru rennvot af svita. Hitasóttin
brenndi hana í framan. Hún fann, að sauðskinns-
teppið hafði farið ofan af henni, en hafði ekki
krafta til að ná í það á gólfinu. Hugsanir hennar
voru á ringulreið; allt var illt og óhugnanlegt.
Myrkrið hvíldi yfir henni eins og köld þoka, en öðru
hverju fannst henni, sem rauðir blossar rifu göt
á þetta myrkur.
Hún varð dauðhrædd. Ó, þetta var voðalegt! Nú
kemur það, nú kemur það! flaug gegnum hugskot
hennar. Það var sem risahnefar kremdu hana alla
og hristu, eins og strá í vindi. Fæðingarhríðarnar
voru byrjaðar.
Það suðaði fyrir eyrum hennar og inni í höfð-
inu var eitthvað, sem barði og suðaði, og langt í
burtu heyrðist henni einhver vera að kalla. Það
líktist hennar eigin rödd, en hún var hás og hálf-
kæfð, eins og hún næði ekki andanum. Öðru hverju
varð svefninn og hitasóttin öllu öðru yfirsterkara,
svo að hún fékk augnabliks hvíld, en þegar hríð-
irnar komu aftur, vaknaði hún til raunveruleikans
að nýju. Hún varð að heyja þessa baráttu, enginn
gat hjálpað henni undir þessum kringumstæðum.
--------Hún var aftur úti í mýrinni. Og þarna
lá Línrós í leðjunni og brauzt árangurslaust um.
— Reyndu nú, Línrós! Reyndu allt hvað þú get-
ur! Þú v e r ð u r að komast upp úr þessu, ó, flýttu
þér! Ó, kærasta, bezta Línrós mín, sérðu ekki að
hann er að fara frá okkur? Flýttu þér, við verðum
að ná honum! Það er hann Hinrik í Skógarkoti.
Ó, nú fer hann — hann fer frá okkur.-------Hin-
rik, Hinrik! Línrós er á kafi í mýrinni — þú verð-
ur að bíða — heyrirðu — farðu ekki frá okkur —
Hinrik — Hinrik----------.
Svo var eins og mýrin opnaðist fyrir framan hana.
Hún vaknaði, spyrnti í fótagaflinn, svo að líkami
hennar varð eins og bogi. Gapti, eins og til að ná
betur andanum; hún var alveg að kafna.---------
IV.
Það var liðið langt fram á morguninn og sólskin-
ið ljómaði yfir Svartadjúpi. Vatnið í ánni freyddi
blágrænt niðri á botninum. Klettaveggirnir
gnæfðu mosagrónir og brúnir yfir ánni, og sums
staðar sló á þá 'gylltum og rauðum lit. Efst uppi í
brúninni hékk grastorfan eins og grænn borði.
Þarna uppi lá grannvaxinn maður á hnjánum, í
skjóli við birkirunna. Hann skyggði hönd fyrir auga
og horfði upp að selinu. Hann stóð upp og hlustaði.
Þetta var alveg óskiljanlegt. Enga lifandi veru
að sjá í selinu! Enginn reykur og allar dyr voru
lokaðar, að því er hann gat bezt séð. Skepnurnar
voru víst inni ennþá. Honum heyrðist hann heyra
baul og spark í fjósinu.
Annað eins hafði ekki komið fyrir áður. Það
var óhugsandi, að hún hefði sofið yfir sig.
Maðurinn læddist út úr kjarrskóginum. Hann
stóð kyrr dálitla stund og leit í kringum sig, til að
fullvissa sig um, að enginn væri á ferð heiman af
búgarðinum. Svo læddist hann meðfram læknum
og hljóp hálfboginn meðfram seftjörninni, þang-
að til hann kom að garðinum. Þar stanzaði hann
og hlustaði. Nú heyrði hann ólæti frá fjósinu. Hann
gekk meöfram girðingunni, hljóp yfir túnið og að
hlöðunni. Stóð og hlustaði og leit í kringum sig,
hljóp svo að húsveggnum. Hann lagði eyrað við
rifu í veggnum og hlustaði. Allt í einu hrökk hann
við, hljóp norður fyrir húsið og leit inn.
— Hvað er þetta?--------Hann kiknaði í hnjá-
liðunum. — Ingibjörg, Ingibjörg!-----Hann barði
á rúðuna óg sparkaði í vegginn. Það var dauða-
þögn inni.
En allt í einu hvarf honum allur ótti. Hann leit
ekki einu sinni norður á veginn um leið og hann
rauk að dyrunum, stakk skeiðarhnífnum sínum inn
í gættina og ýtti lokunni frá.
Inni í anddyrinu stóð hálffull mjólkurtunna.
Dyrnar inn í búrið voru læstar.
Hann hratt stofuhurðinni upp — og stóð eins
og dæmdur í gættinni.
Ingibjörg lá í rúminu. Hún sá hvorki né heyrði.
Hún var náföl í framan. Með öðrum handleggnum
hélt hún utan um böggul. Á steingólfinu lágu fata-
ræflar og skæri. Gólfið var blóðugt.
Hann gat ekki hreyft sig úr sporunum; hann stóð
bara og starði ráðalaus á þetta og vissi ekki, hvað
hann átti að taka til bragðs.
Nú skilst henni, að hún er ekki lengur einsömul.
Það er eins og eitthvað hreyfi við henni; hún gerir
tilraun til að rísa upp, en það verður aðeins að
einhverju fálmi. Allt í einu kannast hún við hann,
og hún leggst út af aftur með lokuð augu.
Hann kom lítið eitt nær. Þorði varla að draga
andann. Hann snerti gætilega við öxlinni á henni.
— Þú verður að segja mér, hvað ég á að gera, taut-
ar hann og röddin skelfur. Og þú verður að vakna!
En nú varð hún fyrst syfjuð. Hún hafði barizt til
úrslita. Hún hafði barizt alein. Nóttin svarta! Hríð-
irnar! Þessi óþolandi sársauki! Margar mílur burtu
frá mannabústöðum! En þetta varð hún að stand-
azt. Alein! Hún hafði fundið návist dauðans. Hafði
ekki getað hugsað í samhengi; það hafði verið
óskapleg tilfinning. En nú stóð manneskja á gólf-
inu fyrir framan hana. Hún heyrði orð hans; rödd-
in var þýð og góð. En nú kom svefninn og grátur-
inn. Og þó gat hún ekki grátið.
Framh.